قرار دارد و بناى آن از پشت شبّاك براى هر زائرى نمايان است، ولى افراد را به آن راهى نيست و روزگارى محل نماز و عبادت شيفتگان اهل بيت عليهم السّلام بوده است.[1]

در روايات اهل بيت عليهم السّلام به مناسبت‌هاى مختلفى از اين محراب ياد شده است.

امام مجتبى عليه السّلام مى‌فرمايد: مادرم فاطمه عليها السّلام را شب جمعه‌اى در محراب عبادتش ديدم كه تا طليعه صبح ايستاده و نام مردان و زنان مؤمن را به زبان مى‌آورد و برايشان بسيار دعا مى‌كرد و براى خود دعا نمى‌كرد، گفتم:

مادر! چرا براى خود دعا نكردى؟

فرمود: پسرم! اوّل همسايه و سپس اهل خانه.[2]

و در روايات ديگر از درخشش نور از چهره آن حضرت به هنگام عبادت در محراب سخن به ميان آمده است.[3]]

(1)

محسّر:

(به ضمّ اول و فتح دوم و كسر و تشديد سين)، جايى است ميان مكّه و عرفه. به قولى: ميان منا و عرفه و به قولى هم: ميان مزدلفه و منا كه نه از منا است و نه از مزدلفه، بلكه وادى مستقلى است.

در حديث از جابر آمده است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: تمام عرفه موقف است و از وادى عرنه بالا رفتند و تمام جمع (مزدلفه يا مشعر الحرام) موقف است و از وادى محسّر بالا رفتند.

«محسّر» وادى كوچكى است كه از ميان منا و مزدلفه مى‌گذرد و جزو هيچ يك از آن دو نمى‌باشد. محسّر معروف همان است كه حاجيان هنگام عبور از بين منا و مزدلفه، از آن مى‌گذرند و علامات و نشانه‌هايى براى آن نصب شده است.

(2)

محصّب:

(به ضمّ اول و فتح دوم و فتح و تشديد صاد)، بر وزن اسم مفعول، از حصباء يا حصب است، به معناى پرتاب كردن سنگريزه. محصّب جايى است ميان مكه و منا كه به منا نزديك‌تر است.

امروزه به نام مجرّ الكبش معروف است و بعد از عقبه بزرگ، از طرف مكّه تا گشادگى ميان دو كوه را در بر مى‌گيرد.

______________________________
(1). مدينه‌شناسى، ج 1، ص 152

(2). بحار، ج 43، ص 81

(3). همان، ج 11، ص 2

[1] . مدينه‌شناسى، ج 1، ص 152

[2] . بحار، ج 43، ص 81

[3] . همان، ج 11، ص 2