(1)

عرينه:

دهكده‌هايى است در نواحى مدينه در راه شام. از معاذ بن جبل نقل شده كه گفت: پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله مرا به دهكده‌هاى عرينه فرستاد ... زهرى مى‌گويد: عمر درباره آيه: ما أَفاءَ اللَّهُ عَلى‌ رَسُولِهِ ...* گفت: روستاهاى عرينه از جمله فدك و ... اختصاص به پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله دارد.

در تاريخ فتوح الشام آمده است:

هنگامى كه ابو بكر، عمرو بن عاص را به شام فرستاد. عمرو عاص از باديه‌ها و قريه‌هاى عربى (منسوب به عرب) كه مى‌گذشت، مردم آن منطقه را بسيج مى‌كرد. پيش از اين درباره «قرى عربيه» سخن گفتيم. احتمال دارد همان «قرى عرينه» باشد. امروزه در حجاز جايى به نام «عرينه» معروف نيست.

(2)

عزّاف:

نام مكانى است كه عربها ادعا مى‌كردند در آنجا صداى جنّ مى‌شنوند.

به نظر مى‌رسد كه از نواحى مدينه باشد؛ زيرا يكى از نشانه‌هاى مدينه را عزّاف ذكر كرده‌اند.

(3)

عزور:

(به فتح اول و سكون دوم و فتح واو)، گفته شده همان گردنه مدنيين به سمت بطحاى مكه و يا همان گردنه جحفه است كه راه ميان مكه و مدينه از آن مى‌گذرد.

بلادى مى‌نويسد: عزور گردنه‌اى است كه از طرف مدينه به سمت جحفه فرود مى‌آيد و امروزه به نام «عزوريّه» معروف است.

(4)

عزوزاء:

(به فتح اول)، در سنن ابو داود آمده است: «همراه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله از مكه به قصد مدينه بيرون رفتيم و چون به نزديك عزوزاء رسيديم، آن حضرت فرود آمد و دست‌هايش را به طرف آسمان گرفت و ساعتى به درگاه خدا دعا كرد و سپس به سجده افتاد».

آگاهان مى‌گويند: عزوزاء شكل تصحيف‌شده همان عزور است؛ زيرا عزور در راه مكه قرار دارد.

بكرى اين كلمه را با الف ممدود آورده و ديگران با الف مقصوره.

(5)

عزّى:

در قرآن كريم آمده است: أَ فَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى‌.[1] لات، بت قبيله ثقيف بوده و عزّى درختى بوده كه آن را مى‌پرستيدند. آنان روى اين درخت اتاقى ساخته و برايش پرده‌دارانى گماشته‌

______________________________
(1). نجم: 19

[1] . نجم: 19