(1)

صهوه:

در لغت به معناى قسمت بالاى هر چيز است. ياقوت مى‌نويسد: صهوه در نواحى مدينه است و آن صدقه عبد اللّه بن عباس در كوه جهينه مى‌باشد.

(2)

صهيون:

(به كسر اول و سكون هاء)، كلمه‌اى عبرى است به معناى قلعه و دژ. نام يكى از تپه‌هايى است كه شهر قدس بر فراز آن‌ها بنا گرديده و گاه اين نام به تمام قدس اطلاق مى‌شود. در روايت ابن منده از نسخه تيول پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به تميم الدارى اين نام آمده است.

(3)

صياصى:

چهارده دژ (اطم) بوده در قبا كه از بس نزديك هم بودند، اهالى آنها با يكديگر آتش رد و بدل مى‌كردند.

(4)

صيلع:

(به فتح اول و سكون دوم و فتح لام)، جايى است در يمن كه حيوانات وحشى و آهو در آنجا به وفور يافت مى‌شود.

در سخنى كه مالك بن نمط در حضور پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله گفت، آمده است:

«تا لعلع برپاست و تا در صيلع آهو مى‌دود، عهد و پيمان آنان برجاست و نقض نمى‌شود».