اعتماد پيامبر براى حفظ و گسترش مفاد دين، بر آنان است.

در اين ميان، حضرت امير مؤمنان عليه السلام هر چند جزو اين گروه است، مقام مرجع را ايفا مى‌كند؛ به اين معنا كه در صورت اختلاف صحابه در موضوعى علمى و دينى، نگاه‌ها متوجه ايشان مى‌شود.

3. مشهورترين صحابه جليل‌القدرى كه نقش گسترش و ترويج معارف دين و قرآن را دارند، چهار نفرند: اميرمؤمنان عليه السلام، عبداللّه بن مسعود، ابى بن كعب و عبد اللّه بن عباس. نكته مشترك سه صحابى ديگر، ارادت، ايمان، ثبات‌قدم و شاگردى آنان نزد مولاى متقيان است.

4. اگر عنوان صحاب منحصر به صحابه جليل‌القدرى باشد كه تربيت‌شدگان ويژه حضرت محمد بن عبداللّه صلى الله عليه و آله و سلم هستند؛ آنان كه پس از ارتحال آن حضرت انحرافى در منش و روش خود پديد نياوردند، به طور حتم عادل بوده، سخنان آنان در حوزه نقل روايت از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم حجت است؛ مشروط به آن كه در سلسله سند روايت از آنان خللى وجود نداشته باشد.

5. به دليل نكته دوم، مراجعه به امامان معصوم عليه السلام مراجعه متعبدانه و مقلدانه است، اما مراجعه به صحابه و تابعان، مجتهدانه و براى استفاده از اولين تجربه‌هاى تفسيرى نزديك به عصر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و عصر نزول مى‌باشد.