پيش گفتار

حضرت آيت اللَّه معرفت در مورد صحابه بر چند نكته تأكيد دارند كه قبل از تفصيل، اجمال آن را در پنج بند ذكر مى‌كنم:

1. در عنوان صحابى، نه ملاقات يك لحظه‌اى پيامبر و نه طول مصاحبت، معيار صحت اطلاق اين عنوان نيست؛ بلكه اين عنوان زيبنده كسانى است كه آينه‌دار كمالات و دانش و معنويت پيامبر باشند و پس از ارتحال او، از جاده صواب منحرف نشده باشند.

2. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم در كنار همه وظايف خود، براساس مفاد آيه «نَفْر»[1] به تربيت گروهى ويژه از پيروان خود اهتمام كرد كه وظيفه تبليغ و نشر معارف اسلامى را در زمان حضور و پس از ارتحال ايشان بر عهده گيرند.

اين گروه، حواريون آن حضرتند كه از صف ديگر پيروان جدا شده، بيشترين‌

[1] . توبه، 122.