عصمت‌

مفهوم عصمت‌

عصمت، بينشى عميق و دقيق است كه با آن، حقيقت اشياء را همان گونه كه هستند، مى‌توان ديد، به‌گونه‌اى كه اين بينش درونى، عامل بازدارنده از هرگونه زشتى مى‌شود. اگر يك ليوان شربت آلبالو و يك ليوان شراب را- كه همرنگند- جلو معصوم گذارند، او كدورت و عفونت شراب را حس مى‌كند و به همين جهت امكان عادى ندارد كه ليوان شراب را بنوشد، همان گونه كه نوشيدن آب متعفن براى ما امكان عادى ندارد.

علامه طباطبايى قدّس سرّه در اين زمينه مى‌گويد: «عصمت گونه‌اى از آگاهى است كه دارنده آن را از آلودگى به گناه و خطا بازمى‌دارد؛ به عبارت ديگر: آگاهى‌اى است كه از گمراهى جلوگيرى مى‌كند»[1].

فلسفه عصمت ائمه عليهم السّلام‌

1. سخنان امامان معصوم عليهم السّلام يكى از منابع فقهى ما به شمار مى‌آيد. يك فقيه هنگامى كه براى استنباط احكام به كلمات امام مراجعه مى‌كند، بايد بر اين باور

[1] . الميزان، ج 5، ص 80.