باشد كه امام به‌هيچ‌وجه دچار سهو يا اشتباه نمى‌شود؛ وگرنه هنگام برخورد با روايت‌هاى متعارض و متضارب، مى‌گويد: «ممكن است امام اشتباه كرده باشد و دوگونه سخن گفته است». فقيهى كه معتقد به عصمت امام است، هنگام برخورد با روايت‌هاى متعارض، به فكر علاج و رفع تعارض مى‌افتد. يك نمونه آن مسأله كر است كه در روايات دو ملاك براى مقدار كر ارائه شده است:

- از لحاظ وزن: هزار و دويست رطل؛

- از لحاظ حجم: 5/ 3 وجب در 5/ 3 وجب.

يكى از فقهاى بزرگ در اين مسأله دچار اشكال شده و براى ملاك «حجم»، يك مكعب سه بعدى در نظر گرفته است: 5/ 3 وجب طول در 5/ 3 وجب عرض در 5/ 3 وجب ارتفاع. حجم اين ظرف نزديك 43 وجب و وزن آن معادل دو هزار رطل مى‌شود. ايشان براى رفع اشكال تضاد بين اين دو ملاك هزار و دويست رطل- كه در روايت آمده است- و دو هزار رطل- كه معادل حجم 43 وجب است- مى‌گويد:

«ممكن است امام توجه نداشته است كه اين دو ملاك باهم نمى‌سازد».

اما استاد ما، آيت اللّه خوئى قدّس سرّه، مى‌گفتند: «در روايت دو بعد مطرح است نه سه بعد؛ يعنى: سطح و عمق مطرح شده است كه اين شكل يك استوانه است، نه مكعب». ايشان مى‌گفتند: «ما دو مرتبه آزمايش كرديم و طبق همين روايت، شكل استوانه‌اى ساختيم و در هر دو مرتبه دقيقا به اندازه 1200 رطل شد».

اگر عقايد كلامى يك فقيه دقيق نباشد، مرتكب اشتباه‌هاى بزرگى مى‌شود. ما معتقديم ائمه مشرّع هستند و مصالح واقعيه را مى‌بينند و طبق آن تشريع مى‌كنند.

2. فلسفه ديگر عصمت ائمه عليهم السّلام اين است كه آن‌ها از طرف پروردگار مبلّغ شريعت هستند و بايد از هرگونه آلودگى پاك و منزه باشند؛ زيرا در غير اين صورت، خودشان نياز به راهنمايى دارند. كسى كه خود، آلوده است نمى‌تواند ديگران را از آلودگى باز دارد و سخنش هرگز مؤثر نخواهد بود؛ ازاين‌رو شرط اول در تأثيرگذارى هر ارشادى، پاك بودن واعظ از آلودگى است.