در عبادت من سعى مى‌كند و به كم قانع است، ديشب ترحم نكردى. همان كسى كه در اول افطار به دم در خانه تو آمد و در را زد و چندين مرتبه تكرار نمود كه به يك گداى غريب و مسافر و قانع طعام بدهيد، شما چيزى به وى نداديد و او هم برگشت و به من شكايت كرد و در عين حال آن شب را گرسنه خوابيد در حالى كه به من حمد مى‌كرد. در صورتى كه شما و فرزندانتان سير بوديد و غذاى اضافى هم داشتيد.

اى يعقوب، آيا نمى‌دانى كه عقوبت و بلاهاى من به دوستدارانم زودتر نازل مى‌شود تا به دشمنانم. زيرا دليل اين امر اين است كه من به دوستانم حسن نظر دارم، ولى از دشمنانم متنفرم و انتظارى از آنان ندارم. به عزت و مجدم قسم، بلاى خود را بر تو نازل خواهم كرد و خودت و عزيزترين فرزندت را در معرض مصيبتها قرار خواهم داد. پس براى عذاب من آماده باشيد به قضاى من راضى شويد و براى مصيبتها صبر و بردبارى كنيد.

مؤلف مى‌گويد: عملى كه از يعقوب در اين باره سر زده، ترك اولى است (يعنى اطعام چنين سايلى). و همچنين است همه آن گناهانى كه از ائمه صادر مى‌شود. پس واجب است كه ما اين كلمه (غضب) خداوند را حمل بر اين معنا كنيم كه خداوند يعقوب را از ثواب چنين عمل مستحب كه ترك كرده ممنوع سازد. اگر يعقوب اين عمل را انجام مى‌داد، خداوند آن بلا را از يعقوب بر مى‌گرداند. پس واجب است عقوبت را به بلايى تفسير كنيم كه نتيجه گناه نيست.

محمّد بن يعقوب عن عدّة من أصحابنا عن سهل بن زياد عن عليّ بن أسباط عن عمّه يعقوب بن سالم عن إسحاق بن عمّار عن الكاهليّ قال: سمعت أبا عبد اللَّه عليه السلام يقول‌: إنّ يعقوب عليه السلام لمّا ذهب منه بنيامين نادى: يا ربّ، أما ترحمني؟

أذهبت عيني و أذهبت ابني، فأوحى اللَّه تعالى إليه: لو أمتّهما لأحييتهما لك حتّى‌