أجمع بينك و بينهما، و لكن تذكر الشاة التي ذبحتها و شويتها و أكلتها و فلان إلى جانبك صائم لم تنله منها شيئا.

- قال الكلينيّ: و في رواية أخرى: فكان يعقوب ينادي مناديه كلّ غداة من منزله على فرسخ: ألا من أراد الغداء فليأت إلى يعقوب. و إذا أمسى نادى: من أراد العشاء فليأت إلى يعقوب.

و رواه أحمد بن محمّد البرقيّ في المحاسن عن عدّة من أصحابنا عن عليّ بن أسباط مثله، ثمّ روى الثاني مرسلا كما رواه الكلينيّ‌.

محمد بن يعقوب از عده‌اى از اصحاب ما از سهل بن زياد از على بن اسباط از عمويش يعقوب بن سالم از اسحاق بن عمار از كاهلى، نقل كرده كه گفته: من از حضرت ابو عبد اللَّه عليه السلام شنيدم كه فرمود: وقتى كه بنيامين با برادرانش به كشور مصر رفت، يعقوب صدا كرد: خداوندا، آيا به من رحم نمى‌كنى، كه چشمم را كور كردى (در فراق يوسف) و فرزندم يوسف را از من گرفتى. حالا بنيامين هم مى‌خواهد از من دور شود؟ خداوند به يعقوب وحى فرمود: اگر آنها مرده باشند، هر آينه آنها را زنده مى‌كنم و تو را به آنها مى‌رسانم. ولى آن گوسفندى را به ياد آور كه كشتى و كباب كردى و خوردى و فلان گدايى در همان روز به دم در خانه تو آمد، چيزى از آن گوسفند به وى ندادى.

شيخ كلينى گفته: در روايت ديگر، يعقوب عليه السلام بعد از آن قضيه دستور داد هر روز صبح منادى ندا دهد، هر كس در يك فرسخى خانه يعقوب هست، براى غذاى روزانه به دم خانه يعقوب بيايد و وقتى كه شب مى‌شد باز منادى ندا مى‌كرد، هر كس شام مى‌خواهد به خانه يعقوب بيايد.

احمد بن محمد برقى همين حديث را در محاسن، از عده‌اى از اصحاب ما از على بن اسباط به همان مضمون نقل كرده است. بعد همين حديث را به شكل مرسل روايت كرده است، همان طور كه كلينى روايت كرده است.