مى‌گذرانم. آنها به او گفتند: هر گاه به آن دو رسيدى ما را آگاه كن. و چون او به ميان سرزمين مدينه رسيد به ايشان گفت: اين كوه عير است و آن ديگرى كوه احد.

يهوديان از شتر به زير آمدند و گفتند: ما به طلب خود رسيديم و ديگر نيازى به شترهاى تو نداريم، پس هر كجا مى‌خواهى برو. آنها به برادرانشان در فدك و خيبر نوشتند: ما به جايى كه مى‌خواستيم رسيديم شما هم به نزد ما بشتابيد. آنها در پاسخ نوشتند: ما در اينجا خانه ساختيم و اموالى به دست آورديم و فاصله ميان ما و شما نزديك است، هر گاه جريان هجرت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم پيش آمد ما شتابان نزد شما خواهيم آمد. ايشان در شهر مدينه اموالى به دست آوردند و چون ثروتشان رو به فزونى نهاد «تبّع» [پادشاه آن روز يمن‌] از دارايى آنها آگاه شده و به جنگ ايشان آمد. آنها به دژهاى خود پناه بردند و اين گونه بود كه هميشه براى ناتوانان تبّع دلسوزى مى‌كردند، و چون شب مى‌شد از بالاى دژ براى ايشان خرما و نان پايين مى‌ريختند. اين ماجرا به گوش تبّع رسيد و دلش به حال آنها بسوخت و ايشان را امان داد. يهوديان از دژهاى خود به زير آمدند و نزد او رفتند. تبّع به ايشان گفت: من از شهر شما خوشم آمده و تصميم دارم در ميان شما اقامت كنم.

يهوديان به او گفتند: تو نمى‌توانى چنين بكنى زيرا اين جا هجرتگاه يك پيامبر است و هيچ كس پيش از او نمى‌تواند چنين بكند تا او بيايد. تبّع بديشان گفت: من از خاندان خود كسانى را در ميان شما مى‌نهم تا چون آن پيامبر بيايد او را يارى رسانند. پس دو تيره اوس و خزرج را در ميان آنها نهاد. و چون افراد اين دو تيره در آن جا رو به فزونى نهادند به اموال يهود دست مى‌انداختند و يهود به آنها مى‌گفتند: آگاه شويد كه چون محمّد برانگيخته شود دست شما را از خانه و اموال ما كوتاه خواهد كرد. پس چون خداوند عزّ و جلّ محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را برانگيخت مسيحيان بدو ايمان آوردند ولى يهود به او كفر ورزيدند، و اين است همان سخن پروردگار كه: ... وَ كانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكافِرِينَ‌[1].

[1]« و از پيش بر كافران فيروزى مى‌جستند، و چون آنچه را مى‌دانستند بيامد بدان كفر ورزيدند، پس نفرين الهى بر كافران باد»( سوره بقره/ آيه 89).