و همگى آن را آرزو مى‌كنند و همه يك ديگر را مى‌بخشند مگر اندكى.

سپس خداوند عزّ و جلّ مى‌فرمايد: امروز هيچ ستمگرى به سوى بهشتم در نگذرد و هيچ ستمكارى كه از مسلمانى حقّى به گردن دارد به دوزخم راه نيابد تا هنگام حساب كه حق او را بستانم، اى خلايق آماده حساب شويد. سپس راه آنها را باز مى‌كند و ايشان از آن گردنه بالا مى‌روند و يك ديگر را به عقب مى‌رانند تا آنكه به عرصه محشر مى‌رسند، و اين در حالى است كه خداوند جبّار در عرش قرار دارد و نامه‌هاى اعمال گشوده مى‌گردد و ترازوى عدل و داد برپا مى‌شود و پيامبران و شاهدان كه همان امامانند حاضر مى‌آيند و هر امام و رهبر، براى مردم دوران خود گواهى مى‌دهد كه وى به دستور الهى در ميان آنها قيام كرده و آنها را به راه خدا خوانده است.

در اين هنگام مردى قرشى به ايشان عرض كرد: اى فرزند رسول خدا! اگر مرد مؤمنى حقّى بر گردن كافرى دارد از آن كافر كه خود اهل دوزخ است چه بستاند؟ امام على بن الحسين عليه السّلام فرمود: از گناهان آن مرد مسلمان به اندازه حقى كه به گردن آن كافر دارد كم مى‌شود و آن كافر به اندازه آنها با عذاب كفر خود عذاب مى‌شود. آن مرد قرشى گفت: اگر مسلمانى به گردن مسلمانى حقى دارد چگونه از آن مسلمان حقش را دريافت كند؟

امام عليه السّلام فرمود: براى آن مسلمان بستانكار از حسنات بدهكار ظالم بگيرند و بر حسنات آن ستمديده اضافه كنند. مرد قرشى گفت: اگر ظالم حسناتى نداشته باشد چه؟ امام عليه السّلام فرمود: اگر ظالم حسناتى نداشته باشد ستمديده بستانكار گناهى دارد و از گناهان آن ستمديده بستانكار بگيرند و به گناهان ستمگر بدهكار اضافه كنند تا حساب او پاك شود.

حديث در كسانى كه محبّت و ولايت اهل بيت عليهم السّلام را در دل ندارند

[80] ابو اميّه يوسف بن ثابت بن ابو سعيده نقل مى‌كند كه چون به خدمت امام صادق عليه السّلام رسيدند عرض كردند كه: ما شما را دوست داريم زيرا فرزندان پيامبر اكرم عليه السّلام هستيد، و از آنجا كه خداوند سبحان حق شما را بر ما واجب گردانيده ما شما را براى دنيا دوست نداريم، و همانا ما براى خشنودى خدا و سراى آخرت به شما علاقه داريم و نيز براى آنكه‌