وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى‌ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ‌[1].

برانگيختن خلايق در روز قيامت‌

[79] ثوير بن ابى فاخته مى‌گويد: از امام على بن الحسين عليه السّلام شنيدم كه در مسجد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مى‌فرمود كه: پدرم به من فرموده است كه از زبان پدرش على بن ابى طالب عليه السّلام شنيده كه براى مردم اين چنين حديث كرده:

هنگامى كه روز رستخيز فرا رسد خداوند تبارك و تعالى همه مردم را بى‌هيچ ساز و برگى و زبانى در كام و لخت با تن بى‌مو در يك سطح از گورشان به درآورد. نور آنان را براند و تاريكى همه را گرد آورد تا در گردنه محشر باز مى‌ايستند در حالى كه به دوش يك ديگر سوار مى‌شوند و براى گذشتن از آن ازدحام مى‌كنند و يك ديگر را از ادامه راه باز مى‌دارند. نفس آنها به شماره مى‌افتد و فراوان عرق مى‌ريزند و كار بر آنها سخت مى‌شود و شيون برآورند و فريادشان بلند گردد. امام عليه السّلام مى‌فرمايد: اين نخستين هراس از هراس‌هاى روز رستخيز است. امام عليه السّلام در ادامه حديث خود فرمود: سپس خداوند جبّار و تبارك و تعالى از فراز عرش به اهل محشر روى مى‌كند در انبوهى از فرشتگان، و به فرشته‌اى دستور مى‌فرمايد تا در ميان ايشان ندا كند كه: اى گروه خلايق! خاموش باشيد و به منادى خداى گوش فرا دهيد. امام عليه السّلام مى‌فرمايد: آخرين آنها چنان ندا را مى‌شنود كه اولينشان، و در اين هنگام است كه آوازها در گلو مى‌شكنند و ديده‌ها هراسان مى‌گردند و رگهاى گلو به لرزه مى‌افتند و دل‌ها پريشان مى‌گردند. آنها سر را به سوى گوينده برمى‌آورند و گردن مى‌كشند، و در اين هنگام است كه كافر مى‌گويد: اين روزى است سخت و دشوار.

امام عليه السّلام مى‌فرمايد: خداوند جبّار و داور دادگر بر آنها مشرف مى‌شود و مى‌فرمايد:

منم خدايى كه جز من خدايى نيست و داور دادگرى هستم كه ستم نمى‌كند، امروز با عدل‌

[1]« و پند ده، كه مؤمنان را پند سود بخشد»( سوره ذاريات/ آيه 55).