و به من و دوستم [ابو بكر] اعتراض مى‌كنى؟ على عليه السّلام در پاسخ فرمود: آيا تو را از آيه‌اى كه در باره بنى اميّه نازل شده نياگاهانم: فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَ تُقَطِّعُوا أَرْحامَكُمْ‌[1]؟ عمر گفت: دروغ مى‌گويى بنى اميّه از تو بيشتر صله رحم مى‌كنند ولى تو نسبت به بنى تيم و بنى عدى و بنى اميّه جز به دشمنى رفتار نمى‌كنى.

حديث در كفران نعمت قريش‌

[77] حرث نصرى مى‌گويد: از امام باقر عليه السّلام در باره تفسير اين آيه شريفه: الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْراً[2] پرسش كردم. امام عليه السّلام فرمود: آنان در تفسير اين آيه چه مى‌گويند؟

عرض كردم: ما مى‌گوئيم منظور از آن، دو تبهكارند از قريشيان يعنى بنى اميّه و بنى مغيره.

راوى مى‌گويد: امام عليه السّلام سپس فرمود: مقصود از آن بخدا سوگند همه قريش هستند، همانا خداوند تبارك و تعالى پيامبرش را مخاطب قرار داد و فرمود: همانا من قريش را بر همه عرب‌ها برترى دادم و نعمت خود را بر ايشان كامل گردانيدم و رسول خويش را بر ايشان برانگيختم ولى آنها نعمتم را به كفران بدل كردند و تيره خود را به پرتگاه نابودى كشاندند.

تصميم خداوند در باره مردمى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را تكذيب كردند

[78] ابو بصير از امام عليه السّلام باقر و امام صادق عليه السّلام نقل مى‌كند كه فرمودند: هنگامى كه مردم پيامبر اكرم را تكذيب كردند خداوند تبارك و تعالى آهنگ آن كرد كه جز على عليه السّلام همه مردم زمين را به نابودى كشد و چنين است كه مى‌فرمايد: فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَما أَنْتَ بِمَلُومٍ‌[3]، ولى بعدا براى او بدا حاصل شد و به مؤمنان رحم كرد و به پيامبر فرمود:

[1]« پس‌[ اى منافقان‌] آيا اميد بستيد كه چون‌[ از خدا] برگشتيد[ يا سرپرست مردم شديد] در[ روى‌] زمين فساد كنيد و خويشاونديهاى خود را از هم بگسليد؟»( سوره محمّد/ آيه 22).

[2]« كسانى كه‌[ شكر] نعمت خدا را به كفر تبديل كردند»( سوره ابراهيم/ آيه 28).

[3]« پس، از آنان روى بگردان، كه تو در خور نكوهش نيستى»( سوره ذاريات/ آيه 54).