ايمان بدر آورد، و همانا شفاعت پذيرفته مى‌شود ولى در باره بد خواه ما كه ناصبى است پذيرفته نيايد، و همانا مؤمن براى همسايه تهيدست خود از هر كردار خوب شفاعت كند و بگويد: پروردگارا! اين همسايه آزار را از من باز مى‌دارد، پس شفاعت وى در باره او پذيرفته مى‌آيد. پس خداوند تبارك و تعالى مى‌فرمايد: منم پروردگار تو و سزاوارترم كه از سوى تو بدو پاداش برم، و او را با وجود اينكه هيچ عمل خوبى ندارد به بهشت برد، و همانا كمترين تعداد شفاعت‌شده‌هاى يك مؤمن سى انسان گناهكار است و از همين روست كه دوزخيان مى‌گويند: فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ^ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ‌[1].

حديث در سبك شمردن مؤمن‌

[73] ابو هارون مى‌گويد: من در خدمت امام صادق عليه السّلام بودم كه به چند تن فرمود: چرا شما ما را سبك مى‌شماريد؟ پس مردى خراسانى برخاست و گفت: بخدا پناه مى‌بريم از اينكه به تو يا چيزى از اوامر تو بى‌توجّه باشيم و آن را سبك انگاريم. امام عليه السّلام فرمود:

آرى تو خود يكى از كسانى هستى كه مرا سبك مى‌شمارى. او گفت: بخدا پناه مى‌برم از اينكه شما را سبك بشمارم. امام عليه السّلام فرمود: واى بر تو! آيا نشنيدى فلانى وقتى كه ما نزديك جحفه بوديم به تو مى‌گفت: مرا به مسافت يك ميل سوار كن كه بخدا وامانده‌ام؟

و بخدا سوگند تو به او نگاه هم نكردى و هيچ پاسخى بدو ندادى و او را سبك شمردى و هر كس مؤمنى را سبك شمرد ما را سبك شمرده است و احترام خداوند را تباه ساخته است.

حديث در ربودن حق اهل بيت عليهم السّلام و فدك‌

[74] عبد الرحمن بن ابى عبد اللَّه مى‌گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: همانا خداوند عزّ و جلّ بر ما منّت نهاد كه با يگانگى خود آشنامان كرد و بر ما منّت نهاد و به رسالت‌

[1]« در نتيجه شفاعتگرانى نداريم، و نه دوستى نزديك»( سوره شعراء/ آيه 100 و 101).