و دبور پرسش كردم و عرض كردم: مردم مى‌گويند باد شمال از بهشت و باد جنوب از آتش مى‌آيد. امام عليه السّلام فرمود: خدا را سپاهيانى است از باد كه هر كدام از بندگان نافرمان خويش را بخواهد با آن عذاب مى‌دهد، و بر هر بادى ملكى گمارده است، و چون خدا بخواهد مردمى را به گونه‌اى عذاب رساند به فرشته گماشته به اين گونه باد كه قرار است وسيله عذاب باشد، دستور مى‌دهد، سپس آن فرشته فرمان مى‌دهد به آن باد، پس آن باد چون شير ژيان مى‌جهد. فرمود: هر كدام از اين بادها را نامى است آيا نشنيده‌اى كه خداوند مى‌فرمايد: كَذَّبَتْ عادٌ فَكَيْفَ كانَ عَذابِي وَ نُذُرِ^ إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ رِيحاً صَرْصَراً فِي يَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ[1]، و فرمود: الرِّيحَ الْعَقِيمَ‌[2]، و نيز پروردگار مى‌فرمايد: رِيحٌ فِيها عَذابٌ أَلِيمٌ‌[3]، و فَأَصابَها إِعْصارٌ فِيهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ‌[4]، و بادهايى را خداوند ياد كرده است كه بنده‌هاى نافرمان را بدان عذاب رساند. فرمود: و براى خداوند سبحان، بادهاى رحمت است كه آبستن‌كننده درختانند و بادهاى ديگرى كه آنها را از درگاه رحمت خود بوزاند. بادهايى كه ابر آن را برانگيزاند، بادهايى كه ابر را ميان آسمان و زمين باز دارند، بادهايى كه ابر را مى‌فشارند تا به اذن الهى ببارند، و بادهاى ديگرى كه خداوند در قرآن بر شمرده است.

امّا نام‌هاى چهارگانه اين بادها: شمال، جنوب، صبا و دبور پس آنها نام‌هاى فرشتگانى هستند كه بر آن بادها گماشته شده‌اند، و چون خداوند آهنگ آن كند كه باد شمال وزيدن گيرد به فرشته‌اى كه شمال ناميده مى‌شود دستور مى‌دهد تا بر خانه كعبه فرمود آيد و بر ركن شامى بايستد و پر زند و باد شمال تا آنجا كه خدا خواهد از بيابان و دريا پراكنده شود، و هر گاه خدا خواهد كه باد جنوب وزيدن گيرد به فرشته‌اى كه نامش جنوب‌

[1]« عاديان به تكذيب پرداختند. پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ ى من‌]؟ ما بر[ سر] آنان در روز شومى، به طور مداوم، تند بادى توفنده فرستاديم»( سوره قمر/ آيه 18 و 19).

[2]« باد مهلك»( سوره ذاريات/ آيه 41).

[3]« بادى است كه در آن عذابى پر درد[ نهفته‌] است»( سوره احقاف/ آيه 24).

[4]«[ ناگهان‌] گردبادى آتشين بر آن‌[ باغ‌] زند و[ باغ يكسر] بسوزد»( سوره بقره/ آيه 266).