خطبه‌اى از امير المؤمنين ع و آن خطبه (معروف بخطبه) وسيله است‌

(و وجه اينكه اين خطبه را خطبه وسيله ناميده‌اند تعريفى است كه امير مؤمنان عليه السّلام در اين خطبه از مقام وسيله (كه مقامى است مخصوص برسول خدا (ص) در روز محشر) ميفرمايد:) 4- جابر بن يزيد گويد: من خدمت امام باقر عليه السّلام شرفياب شدم و بآن حضرت عرضكردم: اى فرزند رسول خدا براستى كه اين اختلاف شيعه در مذهبشان درون مرا ميسوزاند! حضرت فرمود: اى جابر تو را آگاه نسازم بر حقيقت اختلاف آنها كه اين اختلاف از كجا سرچشمه گرفته و از چه جهت تفرقه و جدائى پيدا كردند؟ عرضكردم: چرا اى فرزند رسول خدا، فرمود: پس هر گاه آنان اختلاف كردند تو راه اختلاف را پيش مگير، همانا هر كه منكر امام وقت گردد مانند كسى است كه منكر رسول خدا (ص) در روزگار خود آن حضرت شده باشد، اى جابر بشنو و بخاطر بسپار، جابر گويد: گفتم: اگر ميل داشته باشيد بفرمائيد تا گوش كنم! فرمود: بشنو و بخاطر بسپار و تا هر جا كه مركبت پيش ميرود بمردم برسان، همانا امير مؤمنان عليه السّلام پس از اينكه هفت روز از وفات پيغمبر (ص) گذشت در مدينه براى مردم خطبه‌اى ايراد فرمود- و اين خطبه پس از آنى بود كه از جمع‌آورى قرآن و گرد آوردن آن فراغت جسته بود- و در آن خطبه چنين فرمود:

ستايش خدائى را است كه پندارها را جلوگيرى كرد از اينكه به كنه او رسد جز بهمين مقدار كه او وجود دارد و هست، و خردها را در پرده كرد از اينكه خيال ذات او را كنند چون از شباهت و هم شكل بودن با چيزى برتر است، بلكه او است آن خدائى كه در حقيقت ذاتش تفاوتى متصور نيست، و در كمالش‌