علماى باتقواى گذشته هرروز در مسجدى نماز مى‌خواند. مردم نزد او رفتند و گفتند، آيا در مواقعى كه شما تشريف نداريد ما مى‌توانيم پشت‌سر آقازاده نماز بخوانيم؟ آيا او را عادل مى‌دانيد تا ما پشت‌سر ايشان نماز بخوانيم؟ آن آقا كه عدالت را به همين معنى سخت گرفته بود، گفته بود، عادل يكى است، آن هم امام زمان (عج) است! به احترام نام امام زمان از جا بلند شده و رفته بود تا اصلا ديگر دنباله مطلب را پاسخ نگويد. خوب، اگر واقعا سطح عدالت به اين بالايى باشد، آن وقت در امور عادى زندگى اجتماعى، مثل نماز جماعت و شهادت و امثال آن، چنين عادلهايى را از كجا پيدا كنيم؟ اين مطلب اتفاقا در روايتى كه گويا از امام سجاد (ع) نقل شده، آمده است. اين‌روايت درباره عدالت است. در اين‌روايت امام سطح عدالت را تا همين عدالت كذايى مى‌آورد. مى‌فرمايد، اگر ديديد مردى نمازش را مى‌خواند، روزه‌اش را مى‌گيرد، زكاتش را مى‌دهد، گول نخوريد. آدم گاهى از درون خرابيهايى دارد. ممكن است آدمى باشد رياست‌طلب يا جاه‌طلب. اگر ديديد كه حتى نسبت به رياست هم بى‌اعتناست، باز هم گول نخوريد. ممكن است محبوبيت را دوست داشته باشد و چون مى‌داند كه اگر رياست‌طلب باشد آن وقت مردم نسبت به رؤساى تحميلى علاقه قلبى ندارند، بنابراين خود را بر شما تحميل نمى‌كند، تا بدين وسيله محبوبيت بيابد. چنين كسى نيز عدالت ندارد و خودپرست است نه خداپرست. خداپرست كسى است كه از همه اين خودپرستيها به درآمده باشد. اما ما از اين گونه عادلها چند نفر را مى‌توانيم‌