پيدا كنيم و چگونه مى‌توانيم پيدا كنيم؟

يكى از نويسندگان كه اين‌روايت را در كتابش طرح كرده، مى‌گويد حقيقت اين است كه ما بايد براى عدالت بر حسب سمتها درجاتى قائل باشيم. اگر مسأله امام جماعت مطرح است بايد درجه ساده‌تر و معمولى‌ترى را در نظر بگيريم. همين قدر كه آدم ظاهر الصلاحى است كه در معاشرت با او ترك واجب و انجام معصيتى نمى‌بينيم، مى‌توانيم با او نماز بخوانيم، چنانكه در رساله‌هاى عمليه هم همين طور آمده است. اگر او را براى شهادت مى‌خواهيم، يعنى مى‌خواهيم حقى را با شهادت او اثبات يا نفى كنيم، يا مى‌خواهيم او را در مسأله طلاق به شهادت طبيم، در اينجا بايد قدرى بيشتر دقت كنيم كه آدمى باشد كه بشود به حرف او واقعا اعتماد كرد. خودمان را جاى طرف بگذاريم؛ ببينيم اگر او در مورد خود ما نظرى مى‌داد اعتماد مى‌كرديم يا نه. اگر براى سمتهاى دست چهارم و پنجم و ششم حكومتى است، همين كه آدم درستى باشد كه رشوه نگيرد، كارهايش را روبه‌راه انجام بدهد، منحرف نباشد، از مقامش سوء استفاده نكند، مى‌گوييم عدالت او عدالتى است كه متناسب با اين سمت است. آن نويسنده مى‌گويد، اين عدالت در سطح اعلى كه در اين‌روايت از امام نقل شده، آن عدالتى است كه ما شيعيان آن را در امام منصوب معتبر مى‌دانيم و مربوط به بحث عصمت است. عدالتى كه در حدى است كه سر زدن گناه و فوت واجبى از آن فرد اصلا از مقام او و از آن ايمان و يقين و تقواى اعلاى او دور باشد. مى‌گويد اين عدالتى كه در اين‌روايت است عدالت‌