به بركت ارتباط با خدا، تحول واقعى يافته و به انسان روحانى تبديل شده باشد- نه به معناى اين‌كه نيازهاى جسمانى و مادى را فراموش كند؛ نه: «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا»؛[1] دنيا را هم بايد آباد كند، ماديات را هم بايستى كيفيت ببخشد، علم را هم بايد پيش ببرد، زندگى را هم بايد سامان دهد؛ اما در اينها منحصر نشود و اين تحول را پيدا كند كه به آرمانهاى معنوى و آرزوهاى بزرگ الهى دلباخته گردد- خواهد توانست نه فقط جامعه‌ى خود را كيفيت و برترى دهد، بلكه روى دنيا اثر بگذارد، روى تاريخ اثر بگذارد و انسانيت را متحول كند و به فضل الهى اين اتفاق خواهد افتاد. قاعده و پايه‌ى اساسى اين كار آن است كه امروز در نظام اسلامى ما، مردم رابطه‌ى قلبى و معنوى خودشان را با خدا قويتر كنند و با خدا انس بيشترى بگيرند و اين فرصت ماه رجب و فرصتهاى متبرك، فرصتهاى مغتنمى است.[2] تمام عبادات وسيله است، تمام ادعيه وسيله است، همه وسيله‌اى براى اين است كه انسان اين لبابش ظاهر بشود. آن كه بالقوه است و لب انسان است به فعليت برسد و انسان بشود آدم. انسان بالقوه بشود يك انسان بالفعل، انسان طبيعى بشود يك انسان الهى كه همه چيزش الهى باشد. هرچه ميبيند حق ببيند. انبيا هم براى همين آمده‌اند. انبيا نيامده‌اند حكومت درست كنند، حكومت را مى خواهند چه كنند اين هم هست، اما نه اين است كه انبيا آمده‌اند كه دنيا را اداره كنند، حيوانات هم دنيا دارند، كار خودشان را اداره مى كنند. البته بسط عدالت همان بسط صفت حق تعالى است براى اشخاصى كه چشم دارند. بسط عدالت هم مى دهند، عدالت اجتماعى هم به دست آنهاست، حكومت هم تاسيس مى كنند، حكومتى كه حكومت عادله باشد، لكن مقصد اين نيست،

[1] - و بهره‌ات را از دنيا فراموش مكن.( قصص: 77)

[2] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار اقشار مختلف مردم 29/ 7/ 1377