اميرالمؤمنين- بالاخره ولى فقيه از امام
معصوم كه بالاتر نيست- اميرالمؤمنين مىفرمايد: «لولا حضور الحاضر و قيام الحجه
بوجود الناصر لألقيت حبلها على قاربها»؛ بنابراين بايد وجود ناصر باشد؛ بايستى
افراد بيايند، بخواهند. وقتى خواستند، اگر تكليفى برعهدهى آن حاكم، آن تكليف
منجّز خواهد شد، مجبور است كه عمل بكند. و الّا آن تكليف- اگر بر او تكليفى باشد-
تكليف منجّزى نخواهد بود. اينجاست كه نقش مردم، نقش مهمى است. هر كسى كه دغدغهى
مردم را دارد بايد براى اين بخش فكر بكند، كارى كند كه مردم به ايمان و تبعيت و
اطاعتِ «عن قلب»[1] كشانده
بشوند. چون اين كار مشكلى نيست؛ وقتى مردمى هستند مثل مردم ما، مردم مؤمن، دين
باور، معتقد به مبانى، حاضر براى فداكارى در اين راه.[2]
1- 3. در ارائه نظر مشورتى
تشكيل مجالس مقننه به شكل فعلى در كشورهاى اسلامى در يك قرن اخير رايج
شده ولى در اصل، اسلام منادى و پيشرو برپايى حكومتهاى مردمى و شورايى در چهارچوب
وحى و قوانين الهى است. پيامبر گرامى اسلام به فرمان الهى
«وَ شاوِرْهُمْ فِى الْأَمْر»[3] در مهمات حكومتى اسلام مشورت مىفرمودند و حتى در صورت غلبه رأى جمع
بر نظر مبارك ايشان، در مواردى به نظر اصحاب عمل مىكردند. شايد بتوان گفت كه اين
امر يكى از رموز پيشرفت سريع و بىسابقه مسلمين در آغاز تاريخ اسلام بوده است.[4] پيامبر گرامى اسلام به فرمان الهى «وَ
شاوِرْهُمْ فِى الْأَمْر» در مهمات حكومتى اسلام مشورت مىفرمودند و حتى در صورت
غلبه رأى جمع بر نظر