مردم، جزو مردم، همراه با مردم، متصل به مردم- به تمام معناى اتصال- هستند و جدا نيستند. آن‌جايى كه دستگاههاى حكومت، به راهى مى‌روند و مصالح مردم، به راه ديگرى، به خاطر همين احساس جدايى است. مصالح دستگاه حاكم، يك چيز است؛ مصالح مردم، يك چيز ديگر. مصالح دستگاه حاكم، پيوند با امريكا و قدرتهاى مسلط و استعمارگران و غارتگران منابع نفتى و اين چيزهاست- همچنان‌كه در دوران رژيم منحوس پهلوى، در كشور ما بود و امروز در خيلى از كشورهاى ديگر هست- مصالح مردم، يك چيز ديگر است. مصالح مردم در اين است كه آن دستگاه حاكم و آن نوكران و پيوستگان بيگانه را از سر راه كمال خودشان بردارند. مصالح اين دو، بكلى در دو جهت قرار دارد. ليكن در نظام اسلامى، اين‌طور نيست. در نظام اسلامى، حاكم، ولى و دوست و سرپرست و برادر و مرتبط و براى مردم است.[1] درس مهمّ كه وجود دارد، اين است كه حكومت آينده‌ى حضرت مهدى موعود ارواحنافداه، يك حكومت مردمىِ به تمام معناست. مردمى يعنى چه؟ يعنى متّكى به ايمانها و اراده‌ها و بازوان مردم است. امام زمان، تنها دنيا را پُر از عدل و داد نمى‌كند؛ امام زمان از آحاد مؤمن مردم و با تكيه به آنهاست كه بناى عدل الهى را در سرتاسر عالم استقرار مى‌بخشد و يك حكومت صددرصد مردمى تشكيل مى‌دهد؛ اما اين حكومت مردمى با حكومتهاى مدّعى مردمى بودن و دمكراسى در دنياى امروز از زمين تا آسمان تفاوت دارد. آنچه امروز در دنيا اسم دمكراسى و مردم‌سالارى را روى آن گذاشته‌اند، همان ديكتاتوريهاى قديمى است كه لباس جديد بر تن كرده‌است؛ يعنى ديكتاتورى گروهها. اگر رقابت هم وجود دارد، رقابت بين گروههاست و مردم در اين ميان هيچكاره‌اند. يك گروه به قدرت دست پيدا مى‌كند و در سايه‌ى قدرت سياسى‌اى كه همه‌ى زمامهاى امور را در كشور در اختيار او مى‌گذارد و با سوءاستفاده از اين قدرت،

[1] - سخنرانى رهبر معظم انقلاب در ديدار با مسؤولان و كارگزاران نظام جمهورى اسلامى ايران، به مناسبت عيد سعيد غدير 20/ 4/ 1369