تجسم عدل مطلق بود. او فقرا را به خود نزديك مى‌كرد.[1] جوامع، هدايت كننده لازم دارند. اين هدايت كننده را اسلام پيش‌بينى كرده‌است: معصومين در نسلهاى متعدّد پشت سر هم بيايند، زمام امور را به دست گيرند، جامعه را با تعليمات قرآنىِ ناب و خالص در طول چند نسل و چند قرن هدايت كنند و در واقع همه‌ى افكار و خصوصيات و رفتارها و خُلقيّات اسلامى را در جامعه‌ى اسلامى نهادينه كنند. البته بعد از آن، باز حجّت خدا در ميان مردم زنده مى‌ماند؛ چون دنيا و بشريت بدون قيام حجّت امكان ندارد؛ اما بشريّت راه خود را پيدا مى‌كرد، كه اين البته اتّفاق نيفتاد. نقشه و طرح كلّىِ اسلام اين است و اين معناى غدير است. امامت، يعنى همان اوج معناى مطلوب اداره‌ى جامعه در مقابل انواع و اقسام مديريّتهاى جامعه كه از ضعفها و شهوات و نخوت و فزون‌طلبىِ انسانى سرچشمه مى‌گيرد. اسلام شيوه و نسخه‌ى امامت را به بشريّت ارائه مى‌كند؛ يعنى اين‌كه يك انسان، هم دلش از فيض هدايت الهى سرشار و لبريز باشد، هم معارف دين را بشناسد و بفهمد- يعنى راه را درست تشخيص دهد- هم داراى قدرت عملكرد باشد- كه‌ «يا يَحْيى خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّهٍ»[2]- هم جان و خواست و زندگى شخصى برايش حائز اهميت نباشد؛ اما جان و زندگى و سعادت انسانها براى او همه چيز باشد؛ كه اميرالمؤمنين در كمتر از پنج سال حكومت خود، اين را در عمل نشان داد. شما مى‌بينيد كه مدّت كوتاهِ كمتر از پنج سال حكومت اميرالمؤمنين، به عنوان يك نمونه و الگو و چيزى كه بشريّت آن را هرگز فراموش نخواهد كرد، در طول قرنها همچنان مى‌درخشد و باقى مانده‌است. اين نتيجه‌ى درس و معنا و تفسير واقعه‌ى غدير است.[3]

[1] - سخنرانى رهبر معظم انقلاب در ديدار با اقشار مختلف مردم و مسؤولان و كارگزاران نظام جمهورى اسلامى ايران، در سالروز ميلاد حضرت على( عليه السلام) 10/ 11/ 1369

[2] - اى يحيى! كتاب( خدا) را با قوّت بگير!( مريم: 12)

[3] - بيانات رهبر معظم انقلاب در اجتماع بزرگ زائران و مجاوران حضرت على‌بن‌موسى‌الرضا عليه‌السلام در روز عيد سعيد غدير خم 12/ 12/ 1380