كارها با قدرت و نيروى الهى انجام مى‌گيرد، منافى نمى‌داند؛ زيرا هرگاه آنان در انجام اعمال شگفت‌انگيز و خارق العاده خويش اصيل و مستقل باشند و در مقام ايجاد از قدرت الهى بى‌نياز گردند، در اين صورت با توحيد افعالى- و اينكه در جهان، مؤثر مستقلى جز خدا نيست- تضاد پيدا مى‌كند؛ ولى اگر همه كارهاى آنان در پرتو قدرتى انجام گيرد كه خداوند به آنان در سايه بندگى، عطا و عنايت فرموده است، اين اعتقاد، نه تنها با «توحيد افعالى» تضاد ندارد، بلكه حقيقت «توحيد افعالى» چيزى جز اين نيست و اينك تصريحات قرآن را دراين‌باره منعكس مى‌كنيم:

همگى مى‌دانيم كه «سليمان»، «ملكه سبا» را احضار نمود ولى پيش از آن‌كه وى به حضور سليمان برسد، سليمان به حاضران در مجلس خود چنين گفت:

... يا أيّها الملؤ أيّكم يأتينى بعرشها قبل أن يأتونى مسلمين.[1] «اى جمعيت كداميك از شما مى‌توانيد تخت بلقيس را براى من بياورد، پيش از آن‌كه (بلقيس و همراهان) او مطيعانه وارد شوند».

يك نفر از حاضران در مجلس گفت:

[1] - نمل/ 38.