ما بر اين مدّعا اين است كه:

ما براساس بينش اسلامى معتقديم كه علّت ايجاد همه هستى و جهان و از جمله انسان‌ها، خداوند است. اوست كه لباس وجود را بر اندام همه موجودات پوشانده و به آنها هستى بخشيده است و هر آن‌چه كه در آسمان‌ها و زمين است همه از آن خداوند است و او مالك حقيقى همه آنهاست:

فانّ للّه ما فى السّموات و ما فى الارض‌[1] پس هرآينه آن‌چه در آسمان‌ها در زمين است از آن خداست.

براساس تفكّر اسلامى، همه انسان‌ها عبد و مملوك خدا هستند؛ آن هم نه ملك اعتبارى و قراردادى كه براساس جعل و اعتبار بوجود آمده باشد بلكه ملك حقيقى؛ يعنى حقيقتا هيچ جزء از وجود ما از آن خودمان نسيت و هستى ما تماما از اوست و هيچ‌چيز حتّى يك سلّول هم كه متعلّق به خودمان باشد و ما آن را بوجود آورده باشيم نداريم. از طرف ديگر، عقل هر انسانى درك مى‌كند كه تصّرف در ملك ديگران بدون اجازه آنان مجاز نيست و كارى ناپسند و نارواست و شاهدش هم اين است كه اگر كسى در آن‌چه كه متعلّق به ماست (مثل خانه و ماشين و كفش و لباس و ...) بدون اجازه و رضايت ما تصّرف ناراحت مى‌شويم و فريادمان بلند مى‌شود و معتقديم در حقّ ما ستم شده است. اين قضاوت براساس همان قاعده عقلى است كه هر كسى مى‌فهمد كه تصّرف در ملك ديگران ناروا و ناپسند است.

بنابراين، اگر از طرفى همه عالم و از جمله همه انسان‌ها ملك حقيقى خداوند هستند و تمام هستى و ذرّات وجود آنها متعلّق به خداوند است و

[1] - نساء/ 131.