نباشد؛ مثل داخل جامعه و خانه من و شما كه نبايد باشد، در داخل دانشگاه هم نبايد باشد.[1]

28. منظور من از اهتمام به اسلامى شدن دانشگاه اين است كه:

اين كه من چند سال پيش بحث اسلامى شدن دانشگاه‌ها را مطرح كردم- در واقع فريادش را زدم- اين معنايش اين نبود كه دانشگاه‌هاى ما رؤساى ناباب، يا آدم‌هاى ناجورى دارد، يا دانشجوهاى ما بى‌دينند؛ نخير. همين دانشجوها با بنده هم ارتباط دارند، من با دانشجوهاى مختلف مرتبطم؛ مى‌دانم كه در بين آن‌ها افراد متدين خيلى زياد است.

اكثريت قاطع با كسانى است كه متدين وارد دانشگاه مى‌شوند؛ منتها محيط و فضاى دانشگاه، با وجود شما كه رئيس و متدين هستيد، با وجود مأمورين و كارگزارانى كه همه آن‌ها هم متدينند، با اين وزيرى كه سرتاپايش براى دين است و تلاش مى‌كند، محيطى آسيب‌پذير است كه مى‌تواند كاملًا پروراننده يك عنصر غير دينى- بلكه ضددينى- بشود. اين را بيابيد؛ خيلى مهم است.

من منظورم از آن حرفى كه آن وقت‌ها بارها تكرار كردم، اين نبود كه ببينيد زلف چه كسى از دخترها بيرون است، با عنف با او برخورد كنند و با فلان جوان كه مثلًا بازوهايش بيرون است، آن جور كنند! اين نبوده، اين‌ها چيزهاى كوچكى است، اين‌ها ظواهر و مظاهر هستند، اهميتى هم ندارند بحث بر سر اعتقادات و باورهاى دينى و آن ايمان درخشان وارزشمند و بسيار كارآمد دينى است كه وقتى با روح جوانى و با همت و نيروى جوانى همراه مى‌شود، مى‌تواند كوه‌هاى گران را از جا بكند. بحث سر آن است؛ آن را مراقب باشيد كه مورد تهاجم است.[2]

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار با رؤساى دانشگاه‌هاى سراسر كشور، 6/ 12/ 1376

[2] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار با رؤساى دانشگاه‌هاى سراسر كشور، 9/ 9/ 1377