استبداد و ديكتاتورى و اين چيزها بخواهد عمل كند، آن بحث جداگانه‌اى است.

وقتى كه حكومت، حكومتى است كه مورد قبول و مورد علاقه مردم است، مردم حاضرند براى آن جانفشانى كنند، نسبت به آن عشق بورزند، با آن همكارى بكنند، آنچه را كه بايد انتخاب مستقيم بكنند، انتخاب بكنند، بايد نسبت به مسئولين حكومت و نسبت به نظام و دولت، يك حالت گرايش و جانبدارى وجود داشته باشد، كما اين كه در همه جاى دنيا اين‌طور است؛ حتّى در كشورهاى پيشرفته دنيا! البته نمى‌خواهم بگويم در همه جا.

در هر حال، آن كسانى كه در رأس نظام و مسئولان و خدمتكاران نظام هستند، و به اصطلاح باركِشان گردن‌كلفتى كه دارند اين گردونه را اين طرف و آن طرف مى‌كشند كه در داخل اين گردونه، هر كسى دارد كار خودش را انجام مى‌دهد بايد مورد شكرگزارى و تقدير باشند. معارضه كردن با اين‌ها و قرار دادن دانشجوها در مقابل اين‌ها يك خطا و يك انحراف است! نتيجه اين مى‌شود كه آن آرمان‌گرايى در كنار اين جانبدارى، حالت انتقاد غير خصمانه مى‌شود.

نبايد جلوى انتقاد را گرفت؛ مى‌خواهند انتقاد بكنند، بكنند؛ اما نبايد خصمانه باشد.- تا آن‌جايى كه به قضاياى داخل كشور ارتباط پيدا مى‌كند- حركت سياسى دانشجويى، يعنى اين كه نسبت به دولت و مسئولان، حالت جانبدارى و تعصب باشد، و احياناً در مقابل مخالف، متعصبانه طرفدارى كنند؛ اما همراه با انتقاد. اگر قرار باشد كه انتقاد نباشد، پس آرمان‌گرايى هم نيست. نبايد هر كارى كه دولت كرد، بگويند نه، اين درست نيست! اما اين‌طور هم نباشد كه هر كارى مى‌كنند، بگويند بله![1]

24. دانشگاه نبايد ميدان تاخت و تاز سياست بازان حرفه‌اى شود

بايد مراقبت كرد كه محيط دانشجويى، ميدانى براى تاخت‌وتاز سياستبازان‌

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار با رؤساى دانشگاه‌هاى سراسر كشور، 6/ 12/ 1376