طرف، جمعى كه دنيا و يا خود را مى‌پرستند و در سوى ديگر گروهى كه خدا را پرستش مى‌كنند، قرار مى‌گيرند شكل‌گيرى حكومت در اينگونه جوامع با چند هدف انجام مى‌شود.

1. تأمين امنيت اجتماعى و تداوم بهره‌مندى از لذات مادى براى افراد جامعه و جلوگيرى از تعدى و تجاوز به منافع افراد توسط ديگران.

2. توزيع امكانات و افزايش قدرت و توان افراد در بهره‌مندى از منابع مادى هستى و رفاه.

3. سازماندهى منافع جمعى به شكلى كه كمترين برخورد و تنازع و پراكندگى در جامعه صورت گيرد. و نيز زمينه‌اى فراهم شود تا سطح بهره‌مندى در رفاه و دلبستگى به دنيا، افزايش يافته، به صورتى كه محور اداره‌ى جامعه، تأمين منافع مادى باشد.

اين سازماندهى در بدترين شكل آن بر محور منافع فردى و نفسانى انجام مى‌گيرد. در حكومت‌هاى استبدادى و ديكتاتورى نيز تنها اراده، خواست و منافع پادشاه و حاكم، ملاك تنظيمات اجتماعى و توزيع منصب‌ها و امكانات قرار مى‌گيرد.

در مقبول‌ترين و لطيف‌ترين شكل، حكومت پاسدار و حافظ منافع همگان است؛ اما از آنجا كه امكان يكسان‌سازى منافع يك جامعه وجود ندارد، با كلاسه كردن منافع گروه‌ها و اجتماعات، «پلولاريسم» مقبوليت پيدا مى‌كند.