در احرام، عقد كردن و شاهد بر عقد بودن هم حرام مى‌شود. چون مگر نه اين است كه لباس احرام نشانه آن است كه مُحرم به جز به خدا نينديشد و فقط در فكر پيمان و عقد خود با او باشد! پس چگونه ممكن است كسى در فكر عقد و پيمانى بين خود با ديگرى و يا شاهد پيمان او و ديگران باشد.

شيطان، بوى خوش زندگى مادى را به ياد انسان آورده، هوس را در دل زنده و لذتها را در دل تداعى‌مى‌كند. پس مُحرم بايد در كنار آن گلستان‌الهى و سرشار از رايحه جانبخش آسمانى، فقط بوى خوش آن گلستان را استشمام كند و از عطر معنويت و حضور، لذّت ببرد.

در آيينه نگاه نكن، تا خود را نبينى؛ بودن خود را فراموش كن. چشم‌انداز تو پيشگاه پاك و روشن و مقدس الهى است. پس نگريستن خود در آيينه چه معنى دارد؟ آيا صاحب‌خانه، مهمان را اين‌گونه مى‌پسندد؟

اگر در محرمات احرام دقت كنى، مى‌بينى كه بعضى از آنها فقط در حال احرام، حرام است و در غير از احرام، عملى نيكوست و بزرگان دين به آن سفارش كرده‌اند. پس چرا اين اعمال در حالت احرام، حرام مى‌شوند؟

آنچه از نظر ميزبان نسبت به تو اهميت دارد، انسانيت است. زر و زيور و آرايش و بوى خوش و لباس فاخر و لذات دنيوى، همه مواردى است كه تو با حيوانات در آنها مشتركى و بوى حيوانيت مى‌دهد. آنچه خداوند براى تو مى‌پسندد انسانيت و ايمان توست:

«حبب اليكم الايمان و زينةُ فى قلوبكم»[1]

[1] - حجرات، آيه 7.