درس ششم: محرمات احرام؛ حريم كوى دوست‌

در احرام؛ در قيدى، در حريمى. در حال حركت به سوى حرم، لباس عشق پوشيدى، عشق به معبود. با اين لباس به سمت بارگاه كبريايى معشوق چشم از هر گونه لذت جنسى و مادى برداشته‌اى؛ چون كسى كه به عشقبازى با معبود مشغول مى‌شود و حظّ معنوى مى‌برد، لذّات مادى در كنارش رنگ مى‌بازد.

محى‌الدين عربى در خصوص احرام مى‌گويد: با مُحرم شدن توجه از غير خدا منصرف شده و فقط در راه معبود پيش مى‌رود. او در سايه عبادت، عزت و شرف مى‌يابد و لايق وصال مى‌گردد؛ در اين صورت اين مُحرم است كه بر ساير اشيا حرام مى‌شود، نه اينكه اشيا بر او حرام شوند؛ زيرا اشيا، لياقت نيل به او را ندارند. از اين رو حاجى بر آنها حرام مى‌شود. دليل گفتار ما آيات ذيل است:

«سخّر لكم ما فى‌السموات و ما فى الارض جميعا»

«هو الذى خلق لكم ما فى‌الارض جميعا»[1]

[1] - فتوحات مكيه، باب 72، فصل 170.