ج) حاكميت‌

حاكميت در لغت، به سلطه برتر و تفوق همراه با منع از هرگونه تبعيت يا ارادعيت از سوى نيروى ديگر، تعريف مى‌شود. و در فلسفه سياست به عنوان مهم‌ترين شاخص تمايز و وجه قوام دولت مورد توجه ويژه است. اصطلاح حاكميت در انديشه سياسى غرب، نخست به «اقتدار مطلق و هميشگى فرمان‌روا و دولت» معرفى مى‌شد؛ اما بعد از قرن هيجدهم ميلادى دست‌خوش تغييرشده، در اعلاميه جهانى حقوق بشر، حاكميت ناشى از حقوق ملت تلقى گرديد.

در مكتب اسلام، حاكميت براى سامان بخشيدن به حيات اجتماعى انسان‌ها در حيطه ولايت تشريعى خداوند معرفى مى‌گردد، كه حقيقتى اصيل، مطلق، غير قابل انتقال و تجزيه است و با اقبال و پذيرش آحاد جامعه، توسط «مأذونين الهى» ظهور و عينيت مى‌يابد.

د) حكومت علوى‌

از جمله بحث‌هاى مهم اين نوشتار، تثبيت مأموريت الهى انبيا در برپايى حكومتى الهى و دينى و تلاش جهت سامان دادن به حيات اجتماعى بشر است. تلاشى كه در راستاى رسالت اصلى و بالذات آنان يعنى هدايت مردم به سوى الله و ايصال به سعادت ابدى و پايدار از نقش و اهميت فوق‌العاده‌اى برخوردار مى‌باشد. پرواضح است كه حكومت مورد تأييد و تأسيس انبيا حائز حقانيت و مشروعيت بوده و بنا نهاده بر مبناى غلبه و جور نيست؛ اما تنقيح اين حقانيت و چگونگى آن، در توجه به مبنا و منشأ اقتدار احراز خواهد شد. براى احراز اين منظور لازم است حكومتى شاخص در عرصه حاكميت دينى كه انطباق آن با مبانى وحيانى، مورد تأييد و اذعان متفكران بوده و نيز متن جريان‌ها، موضع‌گيرى‌ها و مشى‌رهبرى آن شاهدى گويا در