و ما تسقط من ورقة إلّا يعلمها.[1] اما انسان در اين جهان‌بينى، اشرف مخلوقات بوده، بر جاى‌گاهى بس رفيع نشسته است. انسان همو است كه هستى‌بخش عالم، او را كرامت و شرافت ذاتى بخشيد؛

و لقد كرّمنا بنى آدم.[2] خليفه خود بر روى زمين قرار داد:

و هو الّذى جعلكم خلائف الأرض.[3] بر هر آن‌چه در آسمان‌ها و زمين است، مسخّر گردانيد:

أنّ اللّه سخّر لكم ما فى السّموات و ما فى الأرض.[4] و سخّر لكم ما فى السّموات و ما فى الأرض جميعا منه.[5] با نفخ روح الهى در كالبد او، جاى‌گاهش را بس شايسته گردانيد و ملائك را مأمور به سجده در برابرش كرد:

فإذا سوّيته و نفخت فيه من روحى فقعوا له ساجدين* فسجد الملائكة كلّهم أجمعون.[6] هستى او را توان تحمّل بار امانتى الهى بخشيد، تا به آن انسان را به آزادى و اختيار، تعهد و مسئوليت و ولايت الهى بيارايد:

إنّا عرضنا الأمانة على السّموات و الأرض و الجبال فأبين أن يحملنها و أشفقن‌

[1] - انعام، آيه 59.

[2] -« به طور حتم و محققا ما آدميان را كرامت داديم». اسراء، آيه 70.

[3] -« او كسى است كه شما را جانشينان خود در زمين ساخت». انعام، آيه 165.

[4] -« به درستى كه خداوند آن‌چه را در آسمان و زمين است مسخّر شما كرده است» لقمان، آيه 20.

[5] -« خداوند، آن‌چه در آسمان‌ها و آن‌چه در زمين است، همه را از سوى خويش مسخّر شما ساخت». جاثيه، آيه 13.

[6] -« هنگامى‌كه كار آن را به پايان رساندم، و از روح خود[ روحى شايسته و بزرگ‌] دميدم، همگى براى او سجده كنيد. همه فرشتگان، بى‌استثنا سجده كردند.» حجر، آيه 31.