وى درعين‌حال كه مدافع دموكراسى است، اظهار مى دارد كه تعريف و تلقى او با آن‌چه كه از ظاهر و ريشه يونانى اين كلمه فهميده مى‌شود به كلى متفاوت است؛ بر حسب مضمون يونانى و برداشت شايع از اين كلمه، دموكراسى يعنى حكومت مردم، درحالى‌كه از نظر او مهم‌ترين شاخصه دموكراسى نه حاكميت پيدا كردن عامّه مردم، بلكه سپردن حق داورى و قدرت عزل مسالمت‌آميز حاكمان- كه همواره و در هر نوع حكومتى، عدّه قليلى‌اند- به مردم است.[1] ازاين‌رو، به عقيده وى دموكراسى تنها يك ساز و كار از نظام سياسى است كه با آن مى‌توان حكومت‌هاى نامطلوب و ديكتاتور را از مسند قدرت به زير كشيد.[2] وى در موارد مختلف، بر اين عقيده تأكيد نموده و چنين اظهار داشته است كه:

دموكراسى، هرگز حكومت مردم نبوده و هرگز هم نبايد و نشايد كه چنين باشد.[3] دموكراسى، ابراز احتراز از جبّاريت است فقط همين.[4] كلمه «دموكراسى» كه از لحاظ ريشه‌شناسى، به معناى حكومت مردم است، متأسفانه كلمه‌اى خطرناك است. يكايك آحاد مردم مى‌دانند كه آنها حكومت نمى‌كنند. بنابراين احساس مى‌كنند كه دموكراس يك تقلّب است.[5] ... در همان زمان باستان، يونانيان مى‌دانستند كه دموكراسى به معناى حكومت مردم نيست، بلكه به معناى اجتناب از خطر جبّاريت و استبداد است.[6] دموكراسى‌ها حاكميت‌هاى مردمى نيستند؛ بلكه بيش از هر چيز نهادى هستند كه به‌

[1] - عليرضا شجاعى زند، تكاپوى دين سياسى، جستارهايى در جامعه‌شناسى سياسى ايران، ص 146.

[2] - فرهنگ واژه‌ها، ص 271.

[3] - درس‌هاى قرن بيستم، دو مصاحبه منتشر نشده از كارل پوپر، ترجمه هرمز همايون‌پور، ص 117.

[4] - همان، ص 78.

[5] - همان، ص 143.

[6] - كارل پوپر، درس اين قرن، ترجمه على بابا، ص 88.