1. اشراف كامل بر ابعاد وجودى انسان و تسلّط بر ويژگى‌هاى جسمى و روحى او؛

2. آگاهى از حوادث و مصالح آينده انسان و توان تشخيص مصالح اهمّ در موارد تزاحم؛

3. بينش كامل به رابطه اعمال انسان با مصلحت نهايى و ميزان تأثير اعمال در ايجاد مفاسد و شرور؛

4. اشراف بر نحوه صحيح روابط انسان با ديگر موجودات و تشخيص نحوه تأثير اين‌روابط بر تعالى حقيقى انسان‌ها؛

5. تأثير ناپذيرى از منافع محدود شخصى يا گروهى؛

6. توان ايجاد ضمانت كافى، براى تمايل درونى افراد نسبت به مصالح شناخته شده؛

آيا آحاد بشرى در طول اعصار متمادى و با تكيه بر استنباطهاى عقلانى خويش مى‌توانند چنين شرايطى را احراز كنند، تا در نتيجه آن، توان طرح‌ريزى چارچوبى مشخّص از ارزش‌ها و صلاح‌ها، غايت‌ها و ملاك‌ها، بايدها و نبايدها را داشته و الگوى متكامل و قابل دفاعى براى مديريّت عقلانى ارائه دهند؟ آيا با در نظر گرفتن توان فهم و شعور بشرى مى‌توان در انتظار وقوع چنين شرايطى در فضاى فكرى انسان‌ها شد؟ آيا آميختگى انسان به انواع حبّ و بغض‌ها و انگيزه‌هاى نفسانى به او چنين اجازه‌اى خواهد داد؟!

واقعيّت آن است كه چنين انتظارى از انسان، كه در حصار محدوديّت‌ها و منفعت طلبى‌هاى غريزى از هرگونه اصلاح تامّ و بى‌نقص در حيات بشرى عاجز بوده است، به دور از انصاف و حاكى از عوام‌زدگى يا بى‌تجربگى است.

اين‌جاست كه عقل انسان متوجّه قدرت لا يزال و دانش مطلق هستى‌بخش جهان مى‌شود، كه بر تمام اسرار وجودى مخلوقات و مصالح و مفاسد آنها مسلّط بوده و بر مؤثرترين ابزار تكامل و سعادت انسان‌ها، واقف مى‌باشد؛ خدايى كه بى‌انتهايى‌اش،