و به استناد آيه شريفه: فذكّر إنّما أنت مذكّر* لست عليهم بمصطير[1] پيامبر صلّى اللّه عليه و اله به عنوان بالاترين مقام، تسلّطى بر مردم ندارد و مجاز به اجبار افراد به انقياد در برابر فرامين الهى نيست، تا چه رسد به دستورات خود و اين آيات گواه آن است كه رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله هرگز داراى شأن فرمان‌روايى، سلطه و حكومت نبوده است و از دايره عمل ابلاغى پا فراتر ننهاده است و اگر غير اين بود، مى‌بايست به صراحت، قرآن بدان اشاره مى‌كرد.[2]

شبهه دوم، نبود حداقل نهادهاى حكومتى در دوران حضور پيامبر در مدينه‌

در زمان حضور آن حضرت صلّى اللّه عليه و اله در مدينه، حتى حداقلّ نهادها و سازمان‌هاى لازم براى تشكيل حكومت وجود نداشت و در اين دوران نمى‌توان ساختار و سازمان معيّن و تعريف‌شده‌اى از حكومت و سلسله مراتب مديريتى را به دست آورد؛ ازاين رو چگونه مى‌توان مدعى شد كه اسلام، براساس سيره عملى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله داراى الگوى حكومتى خاصّى است كه اگر شالوده نظام‌هاى سياسى براساس آن ترسيم شوند، «اسلامى» خواهند شد و «حكومت دينى» نام خواهند داشت؟

بنابراين، مى‌توان گفت: در واقع حكومتى در كار نبوده و از همين‌روست كه حضرت هرگز خود را «ملك، سلطان يا رئيس دولت» نمى‌خواندند؛ هم‌چنان كه خود حضرت از چنين عنوان‌هايى ابا داشتند. در تاريخ نقل شده است، مردى براى مطرح‌

[1] -« پس تذكّر ده كه تو فقط تذكّر دهنده‌اى، تو مسلّطگر بر آنها نيستى كه مجبورشان كنى». غاشيه، آيه 21- 22.

[2] - مجموعه آياتى كه براى اين ادّعا مورد استناد قرار گرفته است، عبارتند از:« نساء، آيه 80؛ انعام، آيه 66، 67، 106 و 107، اسراء؛ آيه 54، 82 و 105؛ فرقان، آيه 43 و 56؛ شورا، آيه 48؛ احزاب، آيه 40 و 45؛ هود، آيه 12؛ كهف، آيه 110؛ حج، آيه 49، ص، آيه 65 و 70؛ فصّلت، آيه 6؛ مائده، آيه 92 و 99؛ اعراف، آيه 184؛ يونس، آيه 2؛ رعد، آيه 40؛ نحل، آيه 35 و 64 و 82؛ مريم، آيه 97؛ طه، آيه 2 و 3؛ نمل، آيه 91 و 92؛ عنكبوت، آيه 18؛ سبأ، آيه 28؛ فاطر، آيه 23 و 24؛ پس آيه 17؛ احقاف، آيه 9؛ فتح، آيه 8؛ ملك، آيه 26؛ جن، آيه 21 و 23؛» ر. ك: على عبد الرزّاق، الاسلام و اصول الحكم، ترجمه؛ محترم رحمانى و محمد تقى محمدى، ص 230- 260.