اسم الکتاب : مقارنه مشروعيت حاكميت در حكومت علوى و حكومت هاى غير دينى المؤلف : كريمى والا، محمد رضا الجزء : 1 صفحة : 129
سياسى جامعه، از جمله رسالتهاى «نبوى» رسول
گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله مىباشد و آن حضرت به عنوان والاترين شخصيّت
جهان اسلام و برترين الگوى مسلمين، در عمل به اين رسالت خطير اقدام[1] و يك نظام سياسى مقتدرى تأسيس
كردند كه به تدريج حكومتهاى بزرگى چون ايران، روم و مصر را تحت انقياد خود
درآورد.
سيره فعلى آن حضرت، كه جز متن دين نيست، در پى اين اقدام، اسلام را
به عنوان آيينى آميخته با سياست معرّفى كرد و آن را حاوى نگرش مديريّتى خاص براى
رهبرى جامعه نشان داد. امام خمينى رحمه اللّه در اين مورد مىگويد:
پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله تشكيل حكومت داد، مثل ساير
حكومتهاى جهان، لكن با انگيزه بسط عدالت اجتماعى ... و حكومت على بن ابى طالب
عليه السّلام نيز با همان انگيزه، به طور وسيعتر و گستردهتر، از واضحات تاريخ
است.[2]
بااينحال، برخى در مورد اصل حكومت رسول گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله
ادّعاهايى نموده و شبهاتى مطرح كردهاند:
شبهه اوّل، از منظر قرآن، شأن پيامبر صرفا انذار و تبشير
قرآن شأن پيامبر را ابلاغ وخى و انذار و تبشير دانسته و مىفرمايد:
و ما على الرّسول إلّا البلاغ المبين.[3]
إنّما أنت منذر.[4] إن أنا إلّا نذير و بشير.[5]