تشكيل حكومت بستگى به آراى اكثريت مسلمين- كه در قانون اساسى هم از آن ياد شده- دارد و در صدر اسلام از آن تعبير به بيعت با ولى مسلمين مى‌شده است.

ب. حاكميت انسان بر سرنوشت‌

از ديدگاه اسلام، انسان بر سرنوشت خود حاكميت دارد. «إنّ اللّه لا يغيّر ما بقول حتّى يغيّروا ما بأنفسهم».[1] حضرت امام معتقدند كه «ملت ايران بر سرنوشت خود حاكميت دارد و اين ملت ايران است كه مى‌خواهد سرنوشت خود را تعيين كند.»[2] حق تعيين سرنوشت را امام از حقوق اوليه هر قوم و ملت برمى‌شمرد:

«از حقوق اوليه هر ملتى است كه بايد سرنوشت و تعيين شكل و نوع حكومت خود را در دست داشته باشد. طبيعى است كه چون ملت ايران پيش از نود درصد مسلمان‌اند، بايد اين حكومت بر پايه‌هاى موازين و قواعد اسلامى بنا شود».[3] در درون يك جامعه اگر چه انسان‌ها بر سرنوشت خود مسلط بوده و در سرنوشت خود داراى حق مى‌باشند، اما چون اكثريت قريب به اتفاق ملت ايران مسلمان بود طبيعى است آن را در سايه و چارچوب حاكميت الهى رقم زند.

«حقيقت اين است كه ملت ما به خودش پشت كرد. به خدا رو آورد، آن چيزهايى كه نفسش داشت به آن توجه نداشت، همه توجهش به اين بود كه‌

[1] - رعد( 13)، 11.

[2] - صحيفه امام، ج 4، ص 265، 11/ 8/ 57.

[3] - صحيفه نور، ج 3، ص 42، 16/ 8/ 57.