دست ثروتمندان به شمار مى‌روند، لذا ماركسيست‌ها دمكراسى آمريكا را «دمكراسى پرستش دلار» مى‌ناميدند و لنين معتقد بود كه حق رأى سرابى بيش نيست؛ آنچه حقيقت دارد پول و سرمايه است.

4. آنچه گفته شد نقدى بر اصل ديگر دمكراسى كه برابرى است نيز مى‌باشد. آيا در دمكراسى حاكميت ثروتمندان و فقير شدن توده‌هاى مردمى با «برابرى» نسبت دارد؟

ب) دمكراسى و حاكميت نخبگان‌

1. در دمكراسى، اين عقيده وجود دارد كه اكثريت حاكم است، اما حقيقت جز اين است؛ زيرا حكومت يعنى اعمال سلطه بر افراد جامعه و روشن است كه مردم خود نمى‌توانند فرمان برانند. جان استوارت ميل معتقد بود: مردمى كه قدرت را اعمال مى‌كنند همان مردمى نيستند كه قدرت بر آن‌ها اعمال مى‌شود. ليپمن نيز معتقد بود كه مردم نمى‌توانند به اداره حكومت بپردازند.[1] رنه گنون، انديشمند فرانسوى، نيز معتقد بود كه اگر دمكراسى را به عنوان حكومت مردم بر مردم تعريف كنيم، اين تعريف خود مستلزم امرى غير ممكن و محال حقيقى است. وى مى‌نويسد:

نبايد اجازه دهيم كه ما را با كلمات فريب دهند و اگر بپذيريم كه افراد ثابت و واحدى مى‌توانند در آن واحد هم حاكم باشند و هم محكوم، دچار تناقض شده‌ايم.[2]

[1] - كارل كوهن، دمكراسى، ترجمه فريبرز يحيوى، ص 23.

[2] - رنه گنون، بحران دنياى متجدد، ترجمه ضياء الدين دهشيرى، تهران، امير كبير، 1372، ص 113.