دانشگاه‌هاى ما، عيب و ايراد دارد؛ بايد ايرادش برطرف بشود. البته توقع معجزه نيست. آنچه كه من عرض مى‌كنم، حرف يك آدم ايده‌آل‌گراى بى‌توجه به واقعيتها نيست. شما مى‌دانيد كه من چند سال مسئول اجرايى اين كشور بوده‌ام وحقايق رامى‌دانم. وانگهى، همين‌طور كه ايشان اشاره كردند، با مسائل دانشگاه‌ها و بودجه‌ى آن آشنا هستم. در عين حال، اينها را عرض مى‌كنم.

من مى‌خواهم بگويم، شما كه اين بار را بر دوش گرفتيد، با اين ديد كلان- به قول مصطلح جارى شماها- يا با اين ديد كلى از بالا- طبق تعبيرات ماها- به مسئله نگاه كنيد. يك ذره از اين آب و گلِ جزييات خلاص بشويم و ببينيم چه بايد كرد، تا اين چرخها را از گل بيرون كشيد. ما همين‌طور دور خودمان نچرخيم؛ بلكه عقب نرويم.

وظيفه‌ى دانشگاه‌

دانشگاه نظام جمهورى اسلامى، بايد كسانى را تربيت بكند كه تكيه‌ى اين نظام، به آنها باشد. يعنى اين نظام، از لحاظ علمى و عملى و مديريت و گشودن گره‌هاى ريز و درشت بر سر راه زندگى اين ملت، به آنها تكيه كند. مگر غير از اين است؟ دانشگاه براى چيست؟ مگر بى‌علم، مى‌شود زندگى كرد؟ مى‌شود پيش رفت؟ مى‌شود به حقوق ملى خود واقف شد، يا آن حقوق را به دست آورد، يا در راه آنها به مبارزاتِ درست دست زد؟ ملتى كه علم ندارد، محكوم به عقب ماندگى و ذلت و باركشى و بداخلاقى و دون و فرودستى در معادلات جهانى است.

علم و تسلط

علم، امروز نقش خيلى زيادى در دنيا ايفا مى‌كند. اين كسانى كه امروز بر دولتها و دستگاه‌هاى سياسى دنيا در كشورهاى بزرگ مسلطند، انسانهاى معمولى هستند و از متوسطِ برجستگان، پايينترند. كارها و حرفهايشان، اين را نشان مى‌دهد. آنها يا از لحاظ فكرى و يا از لحاظ انسانى و اخلاقى پايينترند. ببينيد ديگر، اين امريكا و اين هم غرب است. اينها درعين‌حال، بر دنيا حكومت مى‌كنند. چرا؟ به خاطر علم.

دست تهى‌

تا كى بايد ملتهاى مسلمان، از آن چيزى كه در تحرك و شخصيت يك نظام، در وصول به حقوق يك‌