حقيقتاً اهميت دارد، تكليف نهادهاى انقلابى را به‌طور قاطع مشخص كردن، آنها را به شكل معقول و درستى تقويت كردن، مديريت و مسائل مديريت و تقويت آن. اينها حرفهايى است كه در اين چند ساله، واقعاً مسائل حاد و اساسى دانشگاه‌ها بوده است و من هم درباره‌ى اين مسائل، مكرر مطالبى را عرض كرده‌ام و حقيقتاً چيز جديدى نيست. البته در شنيدن، اثرى است كه در دانستن نيست. اى بسا انسان چيزهايى را هم مى‌داند، ليكن گفتگوى آنها و شنيدن و باز شنيدنشان تأثيراتى دارد و در انسان انگيزه ايجاد مى‌كند.

حل مسائل حاد دانشگاه‌ها

شايد خوب بود كه ما در جمع شما، به مسائل فرهنگ عمومى كشور مى‌پرداختيم. فرهنگيان اصلى كشور، شماييد. فرهنگ جامعه، رشد معرفت و بينش و خصلتها و فرهنگ انقلابى، كجا بايد بحث بشود و رويش فكر و تصميم‌گيرى بشود؟ جز در جمع دانشوران و فرهنگيان انقلابى و متعهد؟ براى من و شايد براى هر كسى كه حقايق فرهنگى جامعه و حقايق موجود در دستگاه‌هايى را كه متصدى و متكفل علاج آنها هستند- اعم از هنرى و ادبى و علمى و تبليغى و دينى و غيردينى- بداند، واقعاً عقده‌اى است. تصميم‌گيرى شد، روى كاغذ نوشته شد كه فرهنگ عمومى كشور، كجا و چگونه بايد بررسى‌

بشود؛ ليكن بين آنچه كه هست و آنچه كه بايد تحقق پيدا كند و به مرحله‌ى شدن برسد، خيلى فاصله است. اى كاش مسائل دانشگاه‌ها جلوى چشم را نمى‌گرفت، آدم به اين مسائل مى‌پرداخت و قدرى با شماها صحبتى مى‌شد؛ ولى به اعتقاد من، الان مسائل دانشگاه‌ها هم مسائل حادترى است.

با وجود همه‌ى اين مطالب درستى كه آقاى دكتر معين فرمودند و آنچه شده و بناست بشود، درعين‌حال، انصافاً وقتى يك عنصر مؤمن به اين انقلاب و مؤمن به اين تحول عظيمى كه با اين ريشه‌ى عميق و با اين اهميت، در كشور ما ايجاد شده، به دانشگاه كشور نگاه مى‌كند، مى‌بيند كه اين، آن بال پروازدهنده، آن چرخ پيش‌برنده و آن موتور حركت‌دهنده- به هرچه مى‌خواهيد، تشبيه كنيد كه باب چنين حقيقت عظيمى باشد- نيست.

دفع عيوب‌