كراوات مى‌بست، دست مى‌داد، جامش را به سلامتى ديگران خالى مى‌كرد و مثل اروپايى‌ها در عشرتكده‌ها حاضر مى‌شد و به عيش و عشرت مى‌پرداخت. از معرفت و علم بهره‌اى نداشت. آن وقت، استاد با سابقه ادبيات فارسى، هنگامى كه همين آدمِ بى‌سواد از مقابل صف اساتيد دانشگاه تهران عبور مى‌كرد، كفش او را بوسيد! اسم او را نمى‌آورم؛ سالها از مرگش گذشته است. اين جوجه ادبايى كه گاهى در گوشه و كنار پيدا مى‌شوند و هر وقت فرصت كنند، به دين و اسلام و نظام جمهورى اسلامى حمله مى‌كنند و خود را آزاديخواه و روشنفكر معرفى مى‌كنند، بازمانده‌هاى همان آقا هستند. او افتاد و كفش آن بيچاره‌ى روسياه را بوسيد. عدّه‌اى از جوانها گفتند: استاد! شما با اين مقام علمى‌ات افتادى و كفش اين بى‌سواد نادان را فقط به اين دليل كه شاه است، بوسيدى؟ گفت: هيبت سلطانى مرا گرفت! اين ارزش دانشمندى است كه روشنفكر نيست و معرفتى را كه براى انسان لازم است و روشنفكرى به انسان مى‌دهد، ندارد. اين موضوع به دين ارتباطى ندارد. ممكن است فردى ديندار نباشد؛ حدّ افراد را بشناسد. هيبت سلطانى چيست؟ سلطان كيست؟ سلطان بى‌سوادِ نادان، غلط كرد پايش را در دانشگاه گذاشت. حال كه آمد، شما استاد دانشگاه، بايد اين‌طور مقابلش به خاك بيفتى؟! بسيارى از افراد صاحبِ دانش نفهميدند كجا بايد دانش و نام و آوازه‌اى را كه به وسيله‌ى آن به دست آورده‌اند، مصرف كنند. اگر مى‌فهميدند، در آن روزگار با دستگاه ظلم و جور ستمشاهى كار نمى‌كردند.

مبناى جمهورى اسلامى‌

امروز اگر روشنفكرى از آن نسل باقى باشد، بايد بر خاك آستان جمهورى اسلامى و انقلاب اسلامى جبهه بسايد؛ زيرا كه نظامى مبتنى بر فرهنگ، معرفت، دانش و حقّ و عدالت است. اين نظام، بر عواطف آحاد بى‌شمار ملت ايران اتّكا دارد. اين امر از تظاهرات مردم ايران و عواطف بى‌شائبه‌ى آنان معلوم است. آدم روشنفكر اين را مى‌فهمد. عدّه‌اى هم فقط اسم روشنفكر برخود داشتند و روشنفكر نبودند؛ چون اشتباه كردند و نظام جمهورى اسلامى را نشناختند. اگر مى‌شناختند جبهه بر خاك آستان جمهورى اسلامى مى‌ساييدند. به سراغ آن جوان حزب‌اللّهى مؤمن مى‌رفتند كه شايد معلومات زيادى هم نداشته باشد؛ اما روشنفكر است. امريكا، دنياى استكبارى و اقتدار نظام اسلامى را در كشور خودش مى‌شناسد. قدر ملت ايران را مى‌داند. عزم ملت ايران را رعايت كرده و به آن افتخار مى‌كند. با اين تعريف، آن جوان‌