در عين حال، آن عرف دينى، آن فرهنگ دينى و آن گرايش دينى، به اعماق نرفته است. پس عيبى در كار است. مگر مى‌شود اين را منكِر شد؟ اشكالى در كار است. البتّه بسيار راحت است كه ما اشكال را فوراًبرگردانيم به اينكه بودجه نمى‌دهند و چه نمى‌كنند! نه؛ به نظر من درست نيست كه ما همه‌ى اشكالات را برگردانيم به اينكه بودجه نبود، حمايت نبود، پشتيبانى نبود و چه نبود. جماعت آخوند با وجود مخالفتِ زمينه‌هاست كه مثل يك گُل آتش مى‌رود و جايى- دور و بر خودش را- به رنگ خودش درمى‌آورد. در بازار، در محيطهاى صنعتى، در محيطهاى ادارى، در محيط خارج كشور و در محيط اختناقِ ضدّانقلاب كه يك آخوند در مركز غيردينى نفوذ مى‌كرد، مگر حمايت و پول و ميز و تلفن و نوكر و مستخدم در كارش بود؟ آخوند با معنويتش نفوذ مى‌كند. آن معنويت بايد امروز در ما كه با دانشگاه‌ها سروكار داريم، بروز داشته باشد.

وظيفه‌ى روحانى در دانشگاه‌

دو جنبه را بايد در نظر بگيريد. يكى جنبه‌ى علمى است. بايد نفوذ علمى كنيد و دانشجو اعتقاد پيدا كند كه آقا عالم است. راهش هم اين است كه هر چه را نمى‌دانيم- يعنى مجهول را- به صورت معلوم نبافيم. اين، كار را خراب مى‌كند. اگر هر جاى ديگر هم خراب نكند، در محيط دانشگاه خراب مى‌كند. اين تجربه‌ى بنده است. شما اين را به عنوان حرف آدمى بشنويد كه در مسائل دانشگاه، اندكى تجربه دارد. در محيط دانشگاه، اگر چيزى را ندانستيد، بگوييد: متأسّفانه نمى‌دانم؛ بايد نگاه كنم. نگاه مى‌كنم، مى‌آيم مى‌گويم. بعد هم برويد نگاه كنيد و بياييد خوبش را، بهترينش را ارائه دهيد. اين، راه نفوذ علمى است.

اخلاص در عمل‌

دومين جنبه هم، نفوذ دينى است. يعنى عملا بايد معلوم كنيد؛ به زبان نمى‌شود. اين مورد هم از مواردى است كه اثبات آن به زبان امكان ندارد. هر چه بيشتر به زبان اصرار كنيد، مثل كسى است كه مى‌خواهد حرف خودش را با قسم خوردن ثابت كند. هر چه بيشتر قسم بخورد، اعتماد طرف كمتر مى‌شود. هيچ‌وقت به زبان نگوييد: آقا ما براى خدا كار مى‌كنيم؛ آقا ما فلان. نه؛ اين حرفها را كنار بگذاريد. عملا نشان دهيد كه نيت، خالص و خدايى است.