راه اخلاص‌

چگونه مى‌توان اين كار را كرد؟ هر جا بينكم و بين‌الله ديديد و تشخيص داديد كه صددرصد، مسئله خدايى نيست؛ بدون خجالت، بدون ملاحظه، بدون رودربايستى و بدون تأثّر از فشارِ طلبها و خواستها و توقّعات زيادى، بگوييد كه در اين مورد نمى‌توانم نظر بدهم؛ نمى‌توانم بگويم. اگر گفتند: آقا اين كار را بكنيد؛ آقا فلان. بگوييد نمى‌توانم. نگوييد: خطر دارد؛ اينجا چه مى‌شود. آنجا كه به اين نتيجه مى‌رسيد بايد اقدام كنيد، بگوييد: من بايد بگويم. برويد سراغ آن تكليف. شما روحانى هستيد، اهل علم هستيد، بديهى است در موضوعى كه براى يك عامى ممكن است اشتباه پيش بيايد، براى اهل علم پيش نمى‌آيد؛ يعنى غالباً پيش نمى‌آيد. موضوع را با دقّت و با توجّه و درست بشناسيد و براساس آن عمل فرماييد.

پرهيز از تشريفات ادارى‌

اگر اين دو جنبه رعايت شود، دانشگاه در دست شما خواهد بود. البتّه يكى از شرايطش هم اين است كه كارتان تشريفات چندانى نداشته باشد. تشريفاتِ شخصى كه معلوم است نداريد. منظور اين است كه آن تشريفات ادارى را هم نداشته باشيد و كارتان چندان شكل ادارى پيدا نكند. عنوان، اين باشد: «روحانىِ اعزامى به دانشگاه». از همان عنوان، معلوم شود كه اين، كسى است كه هجرت كرده و به دانشگاه اعزام شده است. بعد هم، در مقام تشريفات اگر مطرح شود كه اوّل اسم رئيس دانشگاه را بياوريم يا اسم اين آقا را؛ در فلان جا كه دعوت مى‌كنيم، صندلى ايشان را كجا بگذاريم و صندلى او را كجا؛ اگر اين حرفها پيش آمد، شما به سطح مأمور آن‌چنانى تنزّل خواهيد كرد. بالأخره يك مأمور، گاهى خوب عمل مى‌كند، گاهى از او راضى‌اند و گاهى راضى نيستند! در اين صورت، ديگر مسئله از جنبه‌ى روحانيت خارج مى‌شود. اين، جنبه‌اى است كه ضرر دارد. بايد جنبه‌ى روحانيتِ قوى با همان دو خصوصيتى كه عرض كرديم وجود داشته باشد. ما هم وظيفه‌مان است به شما دعا كنيم و دعا هم مى‌كنيم.

والسّلام عليكم و رحمه الله‌