اين راه، غلط بود. اين، همان چيزى است كه امام بزرگوار هميشه از آن ناليد و شعار «وحدت حوزه و دانشگاه» براى مقابله با اين درست شد. اينجاست كه معناى وحدت حوزه و دانشگاهْ فهميده مى‌شود. وحدت در اهداف كلّى؛ وحدت در كامل ساختن اين ملت و اين كشور، و حركت با يكديگر و عبور در دو خط موازى بدون اصطكاك با هم. يعنى هر دو، كار خودشان را بكنند، اما براى يك هدف. و آن هدف، ساختن و كامل كردن ملت و كشور ايران است. اين‌جور بايد حركت كرد.

سلامت اساتيد

در دانشگاه هنوز، انگيزه‌هاى ضددينى كم نيست. نمى‌گويم در بين دانشجويان زياد است. دانشجوها، بچه‌هاى اين ملت، و حالا بچه‌هاى انقلاب‌اند. بچه‌هايى كه امروز در دانشگاه هستند، بچه‌هاى ساخته و پرداخته انقلاب‌اند. اگر كسرى هم در اعتقادات آنهاباشد، تقصير ماست. تقصير كسانى است كه بايستى دين را به اينها تعليم مى‌دادند.

دانشجو در محيط دانشگاه، از لحاظ اعتقاد و عمل و گرايش دينى، هيچ مشكلى ندارد. اما هنوز هم بعضى از دست‌اندركاران و استادان هستند كه نسبت به دين و احساسات و ايمان و انگيزه‌هاى دينى و انقلابى، مسئله‌دارند. اينها بايد نتوانند در دانشگاه اثر بگذارند. من نمى‌گويم چه جورى. اما اينها بايد نتوانند محيط دانشگاه را با افكار و انگيزه‌ها و احساسات غلط خودشان، تحت تأثير قرار بدهند. چون اين امر، مايه‌ى بدبختى ملت است. مايه‌ى سلطه‌ى بيگانگان است. مايه‌ى ناقص ماندن زندگى يك ملت است.

فضاى معنوى‌

دانشگاه بايد يك محيط دينى باشد. در دانشگاه بايد متدينين احساس كنند كه فضاى عمومى آنجا به آنها كمك مى‌كند. البته تدين، دين، معنويت و اخلاق، و از جمله شعب اين معنويت، همين احساسات انقلابى است. امروز كسى نمى‌تواند بگويد «من متدين هستم»، اما درتضاد با انقلابى باشد كه براساس دين است. البته سلايق خاص را نمى‌گويم. همه‌ى سليقه‌ها و مذاقها، وقتى كه اهل دين و معنويت‌اند، بايد بتوانند در اين محيط زندگى كنند. نبايد يك فرد بر فرد ديگرى فشار بياورد كه «شما حتماً اين جور كه من فكر مى‌كنم فكر كن!» لذاست كه تشكّل‌هاى دانشجويى بايد باشند، و هر كدام كار خودشان را بكنند.