ازاين‌رو، افرادى كه «جنبش پارا»[1] آنان را سازمان‌دهى و بسيج كرده بود، در خيابان‌هاى كِيِف تحصن نموده، از كميسيون انتخابات خواستند پيروزى يوشچنكو را اعلام نمايد.

سرانجام دادگاه عالى اوكراين در هفتم دسامبر، نتيجه انتخابات را باطل و 26 دسامبر را تاريخ برگزارى انتخابات مجدد اعلام نمود.

با برگزارى دوباره انتخابات، كه به‌دنبال تلاش‌ها، تبليغات و كمك‌هاى گسترده غرب در طرف‌دارى از يوشچنكو و در شرايط تضعيف تدريجى دولت به‌دليل كنار كشيدن نيروهاى مسلح و ايجاد تفرقه در گروه حاكم و حضور 12000 ناظر بين‌المللى صورت گرفت و 22/ 77 درصدد از واجدين شرايط در آن شركت كردند، يوشچنكو با به‌دست آوردن 62/ 52 درصد بر يانوكوويچ كه 6/ 43 درصد آرا را كسب كرده بود پيشى گرفت و اوضاع به حالت عادى درآمد.[2] اوكراين مدتى بعد دوباره دستخوش ناآرامى و درگيرى ميان گروه‌هاى سياسى شد كه پرداختن به آن از موضوع اين پژوهش خارج است.

نقش عوامل و تلاش‌هاى خارجى‌

در وقوع «انقلاب نارنجى اوكراين» گرچه زمينه‌ها و علل داخلى مانند عدم يك‌دستى سيستم سياسى، اتهام بروز مشكلات اوكراين به‌دليل پيروى يانوكوويچ از مسكو، انشقاق شرقى- غربى كشور[3] و مشكلات اقتصادى‌[4] وجود داشت، نقش مستقيم نهادها، شخصيت‌ها و رسانه‌هاى غربى، به‌ويژه آمريكايى، در تحريك، تبليغ و كمك مالى ديده مى‌شد. روس‌ها نيز در مخالفت با آن و كمك به يانوكوويچ حضور فعال داشتند و پيروزى آن باعث تحقير چهره پوتين رئيس‌جمهور روسيه گرديد.

اوكراين كه بعد از فدراسيون روسيه بزرگ‌ترين كشور اروپايى و همسايه جنوب غربى روسيه است، در ميان چند منطقه مهم، يعنى اروپاى شرقى، قفقاز و خاورميانه موقعيت كليدى‌

[1].Para .

[2]. روزنامه ايران، 8/ 10/ 83.

[3]. كولايى،« جدايى اوكراين از روسيه و چالش‌هاى پس از آن»، افسانه انقلاب‌هاى رنگى، ص 139.

[4]. نصرت، كتاب سبز اوكراين، ص 15؛ خودوفسكى، انقلاب نارنجى اوكراين.