مناطق، ازجمله سلطه بر آسياى مركزى و قفقاز كه اين تلاش‌ها در گرجستان، اوكراين و قرقيزستان به وقوع «انقلاب‌هاى رنگى» انجاميد.

فراهم كردن زمينه‌هاى گسترش ناتو به شرق (منطقه قفقاز، از طريق گرجستان، آسياى مركزى، افغانستان و پاكستان) نيز، در برنامه آمريكا وجود داشت. بدين‌ترتيب جمهورى اسلامى ايران از شمال و شرق توسط ناتو محاصره مى‌شد.

اينك با آگاهى از اين نكته كه در عمل «انقلاب رنگى» در سه كشور نامبرده به نتايجى كه تحريك‌كنندگان غربى اميد داشتند، نينجاميد، و تحولات مناطق فوق به‌دليل وجود بازيگران منطقه‌اى و فرامنطقه‌اى متعدد پيچيده است، به تشريح «انقلاب‌هاى رنگى» در اين كشورها مى‌پردازيم.

يك. انقلاب گل رز گرجستان‌

در انتخابات پارلمانى نوامبر 2003 م در گرجستان «ائتلاف براى گرجستان نو» به رهبرى ادوارد شوارد نادزه‌[1] و «ائتلاف تروئيكاى گرجستان» شامل ميخائل ساكاشويلى، زوراب ژاوانيا رئيس قبلى پارلمان و نينو بورجا نادزه رئيس پارلمان، كه به مثلث قدرت گرجستان شهرت يافته‌اند، مقابل يكديگر قرار گرفتند.

با اعلام نتايج اوليه انتخابات، حدود 15 هزار نفر از افراد گروه‌هاى مخالف به نتيجه اعتراض كرده، گروه حاكم و پيروز را به تقلب در انتخابات متهم نمودند و از طريق «جنبش كمارا» سر به طغيان برداشتند. آنها چند روز مقابل ساختمان‌هاى دولتى، ازجمله رياست جمهورى تجمع نموده، مردم را به مخالفت فراخواندند و به نيروهاى ارتش و پليس گل رز مى‌دادند. در روز افتتاح مجلس، درحالى‌كه شوارد نادزه مشغول سخنرانى بود، مخالفان به رهبرى ساكاشويلى، بدون مقاومت پليس، وارد مجلس شده و با ورود ايوانف روسى به تفليس و ترغيب شوارد نادزه به استعفا، «انقلاب گل رز» به پيروزى رسيد.

[1]. ادوارد شواردنادزه، تا پيش از فروپاشى اتحاد شوروى، در دولت اين كشور براى مدتى پست وزارت خارجه را در اختيار داشت.