جيمى كارتر در پايان سال 1979 م و در ماه‌هاى پايانى دوره رياست جمهورى خود اعلام كرد، براى حفظ منافع آمريكا يك «نيروى واكنش سريع» تشكيل مى‌دهد، اين امر به‌معناى روى‌آوردن مجدد آمريكا به مداخله مستقيم نظامى بود.[1]

سپس اين كشور حجمى تمام نشدنى از فشارها و تحريم‌ها عليه ايران را آغاز كرد، ازجمله: محاصره اقتصادى، حمله نظامى نافرجام به طبس، طراحى كودتاى نوژه،[2] تحريك عراق به آغاز جنگ و همراهى با اين كشور[3] و نهايتاً «سياست مهار ايران» يا «مهار دوگانه»[4] كه اين سياست يا راهبرد در پنج ماه اول رياست جمهورى بيل كلينتون از حزب دموكرات و با طراحى لابى اسرائيل- كميته امور عمومى آمريكا اسرائيل (

IPAC )

- تدوين شد.[5]

[1]. دراين‌باره، كارتر در سال 1980 م در پيامى به كنگره چنين گفت:« هر اقدامى ازسوى هر قدرت خارجى براى دستيابى و كنترل منطقه خليج‌فارس، به‌عنوان حمله به منافع حياتى آمريكا بشمار آمده و چنين حمله‌اى با هر وسيله لازمى، ازجمله نيروى نظامى، دفع خواهد شد».( دفتر مطالعات سياسى و بين‌المللى وزارت امور خارجه( به‌كوشش)، مجموعه مقالات سمينار بررسى خليج‌فارس، ص 81)

[2]. براى ملاحظه نقش آمريكا در طرح‌ريزى كودتاى نوژه، بنگريد به: كودتاى نوژه، ص 37، 108 و 115.

[3]. براى مطالعه نقش آمريكا در آغاز جنگ عراق عليه ايران بنگريد به: محمدى،« علل و عوامل بروز جنگ تحميلى»، در: جنگ تحميلى( مجموعه مقالات)، ص 151- 9؛ مختارى،« تجزيه و تحليل مقطع زمينه‌سازى جنگ ايران و عراق»، در: جنگ تحميلى( مجموعه مقالات)، ص 102؛« روابط پنهانى ايالات متحده و عربستان سعودى، اسلحه، نفت، عراق، ايران»، اطلاعات سياسى- اقتصادى، ش 71 و 72، ص 71- 64.

[4]. براى ملاحظه سياست مهار ايران و محدوديت‌ها و نتايج آن، بنگريد به: اميرى،« ايران و آمريكا، نگاه ديگر»، اطلاعات سياسى- اقتصادى، ش 95 و 96؛ متقى،« دستورالعمل اجرايى كلينتون، مهار ايران يا بديلى ديگر؟»، ماهنامه راهبرد، ش 6؛ گزارش مركز تحقيقات كنگره آمريكا،« بررسى روابط ايران و ايالات متحده آمريكا: سياست مهار دوجانبه و پيامدهايش»، مجله سياست خارجى، س 9، ش 1؛ متقى،« محدوديت‌هاى آمريكا در روند دستيابى ايران به تكنولوژى پيشرفته»، مجله سياست دفاعى، س 1، ش 3 و 4.

[5]. در حمله نظامى آمريكا به طبس، 118 آمريكايى مجهز به شش فروند هواپيما، هشت فروند هلى‌كوپتر و مسلسل‌هاى دستى و موتورسيكلت شركت داشتند. در اين واقعه هشت آمريكايى كشته شدند كه با تلاش بورگه و ويلالون- كه به وكلاى فرانسوى مشهور بودند و مرتب با قطب‌زاده تماس داشتند- به آمريكا منتقل شدند.( بكويث، نيروى دلتا، ص 141- 103؛ مازندى، ايران ابرقدرت قرن؟، ص 1613)