گفتار دوم: انقلاب اسلامى و مسائل راهبردى قدرت‌هاى بزرگ‌

انقلاب اسلامى در زمان جنگ سرد بين دو بلوك شرق كمونيست به رهبرى اتحاد جماهير شوروى و غرب ليبرال به رهبرى آمريكا اتفاق افتاد. در آن زمان، مسائل جهانى و راهبردهاى دولت‌ها عموماً با توجه به اين واقعيت تدوين مى‌شد و جريان مى‌يافت.

ازاين‌رو، بلوك غرب در راستاى راهبرد مهار يا سد نفوذ اتحاد جماهير شوروى، تعدادى پيمان زنجيره‌اى شامل ناتو، سنتو و سيتو در محدوده جغرافيايى اروپا تا آسياى جنوب شرقى در اطراف شوروى پديد آورده بود كه ايران عضو حلقه ميانى آن يعنى سنتو بود؛ و بلوك شرق نيز پيمان ورشو را براى جلوگيرى از نفوذ يا حملات غرب عليه هريك از اعضاى كمونيست اين پيمان به‌وجود آورده بود.

افزون‌براين، آمريكا پس از شكست در ويتنام (1975)،[1] به‌دليل مخالفت افكار عمومى،

[1]. پس از شكست فرانسوى‌ها در دين بين فو- سرزمينى در ويتنام كه فرانسه براى به تله انداختن نيروهاى هوشى‌مينه، رهبر انقلاب ويتنام، آن را انتخاب نمود- در سال 1954 م و خروج فرانسوى‌ها از ويتنام و كسب استقلال ويتنام شمالى، آمريكايى‌ها آرام آرام وارد ويتنام جنوبى شدند تا از طريق مبارزه نظامى و نبرد تبليغاتى كه« نبرد روانى عليه قلب‌ها و اذهان ويتنامى‌ها» نام گرفت، ضمن جلوگيرى از سلطه كمونيست‌ها بر ويتنام جنوبى و شبه جزيره هندوچين، از گسترش نفوذ رقباى كمونيست خود در اين منطقه ممانعت نمايد. اما همراهى مردم با مبارزان ويتنامى و همراهى دولت‌هاى شوروى و چين با آنها، آمريكايى‌ها را با شكستى تلخ مواجه ساخت. آنان هرچند حدود نه‌صد هزار نفر از مردم ويتنام جنوبى، چهارصد هزار نفر از مردم ويتنام شمالى و صدها هزار نفر از مردم در كامبوج و لائوس را به قتل رساندند، خود نيز، افزون‌بر خسارات مادى زياد، حدود 51 هزار نفر كشته داده، در نهايت در مسير تحولات بعدى تن به شكستى تلخ و تعيين‌كننده دادند.

براى مطالعه جنگ ويتنام، به‌ويژه روش‌هاى تبليغاتى آمريكا در اين جنگ، بنگريد به: چندلر، يورش‌هاى تبليغاتى آمريكا در جنگ ويتنام، صفحات مختلف