مى‌كنند، تمركز مى‌نمايد. اين نسل نقش برجسته مسائل هويت، ايدئولوژى، جنسيت، شبكه‌ها و رهبرى را نشان خواهد داد و به فرايندها و برون‌داده‌هاى انقلابى به‌عنوان برآيند تأثير متقابل كنش‌گران چندجانبه خواهد پرداخت.[1]

به نظر فوران نيز رخداد دو انقلاب ايران و نيكاراگوئه راه را براى ورود به نسل چهارم نظريه‌هاى انقلاب هموار كرد؛ يعنى نسلى كه خود را از ديد ساختارى محض و جبرگرايى رهانيده و به عناصر متعددى مانند نقش فرهنگ و ايدئولوژى، بسيج منابع و توسعه نامتوازن بها مى‌دهد.[2]

[1]

. Goldstone, Toward a Fourth Generation of Revolutionary Theory, P. 571 671.

[2]. مشيرزاده، مجموعه مقالات سمينار انقلاب اسلامى و ريشه‌هاى آن، ص 34؛

Foran, Theories of Revolution Revisited: Toward Fourth Generation?, P. 1- 02.