گفتار دوم: رهبرى امام خمينى در انقلاب اسلامى؛ روش‌ها، راهبردها و كاركردها

هرچند، در هر انقلابى نقش رهبرى به‌گونه‌اى خاص جلوه‌گر مى‌شود، در همه انقلاب‌ها شناخته‌شده بوده، هيچ انقلابى نمى‌توان يافت كه فاقد رهبرى باشد. مثلًا در انقلاب 1789 م فرانسه، ميرابو، دانتون و روبسپير، به‌ترتيب و با سختى‌ها و مشكلات بسيار، ايفاى نقش كردند. در انقلاب 1962 م الجزاير، يك ساختار، يعنى جبهه نجات ملى الجزاير اين نقش را ايفا كرد؛ و در انقلاب 1917 م روسيه، لنين و حزب بلشويك به‌طور مشترك، نقش رهبرى را عملى كردند و در انقلاب 1959 م كوبا و 1357 ش انقلاب اسلامى ايران، نقش طراز اول برعهده فيدل كاسترو و امام خمينى (قدس سره) بود.

در اين ميان، امام خمينى، رهبر انقلاب اسلامى ايران در جريان انقلاب، اقتدار و توانايى ويژه‌اى از خود نشان داد و به‌صورتى خاص ايفاى نقش نمود. امام با شناخت كامل از قدرت رژيم شاه و خصوصيات فرهنگى ملت ايران، راه رهايى را در تأكيد بر نقش مرجعيت عامه ديد و تا زمانى كه خود، به چنين مرجعيتى نرسيده بود، از مرجعيت عامه زمانه پيروى مى‌كرد. به‌طوركلى، در پيروزى انقلاب و تحولات پس از آن، نقش امام بى‌بديل و تعيين‌كننده بود.

اينك به چند موضوع مهم درباره رهبرى ايشان در انقلاب اسلامى اشاره مى‌شود:

الف) مبناى رهبرى امام: عمل به وظيفه و تكليف الله‌

امام خمينى (قدس سره) انسانى كامل و تربيت‌شده مكتب اسلام و بنده واقعى خداوند بود و در همه‌