امور براساس وظيفه دينى خود عمل مى‌كرد و مى‌توان مبارزه ايشان با رژيم طاغوتى محمدرضاشاه و تشكيل نظام اسلامى را در همين راستا تحليل كرد.

اين امر بر تلاش‌هاى امام پس از پيروزى انقلاب، ازجمله ادامه دادن و سپس پايان بخشيدن به جنگ نيز سارى بود. جنگ باعث آب‌ديده شدن نيروها و زمينه‌اى براى توسعه و خودكفايى كشور و سرعت صدور انقلاب شد. دراين‌باره امام مى‌فرمود:

ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نموده‌ايم، ما در جنگ به اين نتيجه رسيده‌ايم كه بايد روى پاى خودمان بايستيم، ما در جنگ ابهت دو ابرقدرت شرق و غرب را شكستيم و به جهانيان ثابت كرديم كه سلطه‌گران جهانى در مقابل اراده ملتى مصمم، ناتوان و ضعيف هستند.[1]

ب) نقش ويژگى‌هاى شخصيتى امام در رهبرى‌

امام خمينى داراى اراده‌اى پولادين و اعتمادبه‌نفس بالايى بود و به درستى راه خود اطمينان داشت. در مقابل، سردمداران رژيم پهلوى، بسيار متزلزل و به توانايى خود بى‌اعتماد، و فاقد اعتمادبه‌نفس بودند.

دليرى و جرئت امام به الگويى براى نخبگان و توده‌ها تبديل شد و در آفرينش روحيه‌انقلابى و گسترش آن- كه يكى از شرايط اصلى وقوع و تداوم انقلاب است- بسيار تأثيرگذار بود.

ايشان، هم پيش از آغاز حركت نهايى انقلاب كه از نوزدهم دى‌ماه 1356 آغاز شد، و هم در جريان حركت انقلاب در سال‌هاى 56 و 57، بسيار قاطع بود. مثلًا در مرحله پايانى انقلاب، امام در واكنش به درخواست ملاقات برخى مقامات سياسى رژيم پهلوى، با پافشارى بر غيرقانونى بودن حكومت پهلوى استعفا آنان را شرط تا ملاقات قرار داد. ازجمله، سيدجلال تهرانى رئيس شوراى سلطنت، تنها پس از استعفا توانست با امام ملاقات نمايد.[2]

[1]. موسوى خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 21، ص 283.

[2]. يزدى، آخرين تلاش‌ها در آخرين روزها، ص 136.